Nog meer Nationale park en voetbal.

Na ons verblijf in Moab zouden we richting Bryce Canyon rijden, een park waar we tijdens onze vakantie in 2012 ook al eens waren geweest. De camping waar we toen stonden was echter zo mooi gelegen, en het park zo mooi, dat we besloten er nu weer heen te gaan. Gelukkig was er plek zat op de camping dus we stonden praktisch op de zelfde plek als 2 jaar terug. Na opzetten van de tent hebben we niet veel meer gedaan, behalve hamburgers eten en bij de tent hangen.

De volgende dag besloten we het park weer te gaan bezichtigen. Dit park ligt als het ware als een lange rechte weg bovenop een bergkam, met aan de oostkant allemaal uitkijkpunten. Daarom besloten we eerst naar het eind van de weg te rijden, zodat we op de terugweg de uitkijkpunten aan de goede kant van de weg hadden.

Helaas zat het geluk niet helemaal mee deze ochtend voor Marcel. Bij het tweede uitkijkpunt had hij het dwaze idee om een klein heuveltje op te klimmen voor een beter uitzicht op de gekleurde rotsen van de canyon. Het omhoog lopen ging nog wel goed, maar met het omlaaglopen had hij wat meer moeite. Hij dacht duidelijk dat hij meedeed aan ’te land, ter zee en in de lucht’ met ‘Blij dat ik Glij’ en besloot om op zijn knieën naar beneden te glijden in plaats van normaal te lopen zoals ieder ander.

IMG-20140612-WA0001

Door de grote hoeveelheid stof die op de wondjes zat toch maar even de boel goed schoongemaakt, en zijn we ook even naar het Visitor Center gereden om te vragen voor wat alcohol om te desinfecteren. Dit was gelukkig geen probleem, dus dat desinfecteren was ook snel gebeurd.

Doordat het visitor center bijna bij het begin van het park lag, en de glijpartij bij het einde van het park, hebben we heel wat afgereden door dit geintje, maar uiteindelijk waren we weer op weg aan het sightseeen.

20140611-20140611-IMG_0110

 

20140611-20140611-IMG_0185

Tussendoor tijdens het rijden begon helaas de lucht wel redelijk dicht te trekken, met in de verte een aantal toch weel dreigende wolkenpartijen. Gelukkig hielden we het toch nog redelijk droog met een paar druppels; ondanks dat het er veel dreigender uitzag. Dit was goed nieuws voor Marcel, die nu wilde proberen om de ‘Navajo Loop’ wandeling opnieuw te lopen. Dit is een wandeling dat bijna recht naar beneden gaat de canyon in, door een erg nauwe deel en dan weer steil omhoog. Marcel had hem de vorige keer ook al tot halverwege gelopen maar toen omgekeerd in verband met de tijd. Ook nu ging Mars in eerste instantie weer mee, maar haakte af na het zien van de paden. Ze had nog duidelijk Marcels avonturen in ‘Blij dat ik glij’ in d’r hoofd zitten.

Eenmaal beneden aangekomen was het even wringen om door te kunnen gaan, het werd op een gegeven moment wel erg smal.

20140611-20140611-IMG_0156

Na een klein uurtje en het verbranden van de nodige calorieën kwam Marcel weer boven. Achteraf gezien had hij de vorige keer ook beter door kunnen lopen, aangezien die route een stuk makkelijker was dan de route die hij de vorige keer weer terugliep… Maar ja, dat is achteraf gepraat…

Deze wandeling was ook gelijk het einde van de scenic drive door het park: oftewel we waren weer terug bij de start. Aangezien we ondertussen ook honger begonnen te krijgen, besloten we terug te gaan naar de camping om wat te gaan eten.

Na het eten ging Marcel nog even terug naar het park om wat te fotograferen. Hij kwam onder andere een grote groep met prairiehondjes tegen die wel heel erg goed meewerkten om gefotografeerd te worden. Sommigen zaten nog net niet hun handjes op voor een fooitje…

20140611-20140611-IMG_0370

De volgende dag was het tijd om verder te trekken, wederom richting een nationaal park waar we in 2012 ook al geweest waren: Zion Canyon om precies te zijn. De rit ernaartoe was relatief kort, nog geen anderhalf uur. Tel daar later op de dag nog het half uurtje naar de camping bij op en het was misschien wel de kortste rit tot nu toe. Nou ja, dat is ook niet erg 😉

Als je vanuit Bryce Canyon bij Zion aankomt ga je eerst via een aparte route door het oostelijk deel van het park met wederom erg mooie rotsen in aparte structuren en kleuren. Gezien de drukte bij de verschillende turnouts en parkeerplaatsen hebben we hier niet kunnen stoppen om wat plaatjes te schieten. In dit stuk van het park bevindt zich ook een tunnel van 1,1 mijl die zo smal is dat zodra er een auto groter dan een bestelbusje er doorheen wil het verkeer stopgezet wordt aan beide kanten van de tunnel, zodat het verkeer door het midden van de tunnel kan rijden. Ook nu was dit het geval aangezien er een camper voor ons reed. Zodoende gingen we na een kwartier stilstaan in colonne door de tunnel.

Aan het einde van de tunnel kwamen we al vrij snel in het hoofdgedeelte van het park. Helaas hebben ze dit deel van het park afgesloten voor autoverkeer, en kan je er alleen verplaatsen middels de shuttlebussen. Op zich een prima systeem. Enige probleem was nu wel dat het dusdanig druk was dat we bij de parkeerplaatsen bij het visitorcenter dat we uiteindelijk drie keer een rondje moesten rijden om een plaatsje te vinden. Gelukkig vonden we er uiteindelijk een en konden we een shuttlebus opzoeken.

We besloten uiteindelijk naar het uiteinde van de route te rijden om daar een korte wandeling te maken. Deze wandeling loopt grotendeels langs de Virgin-river, en aan het einde van het verharde pad kan je er ook voor kiezen om nog verder te wandelen door het water. Dit schijnt een waanzinnig mooie wandeling te zijn, maar door zijn wonden durfde Marcel dit niet aan. Je weet immers maar nooit wat er precies in het water zit.

20140612-20140612-IMG_0588

Na deze wandeling waren we het vanwege de hitte en gigantische drukte wel een beetje zat, en besloten we richting de camping te gaan. Dit was een particuliere camping in het plaatsje Hurricane. Bij aankomst bleek het een erg nette camping te zijn, wellicht een van de netst verzorgde die we tot nu gehad hebben. Bovendien hadden we zelfs electriciteit terwijl we dit niet verwacht hadden, omdat ze ons op een plaatsje voor een camper hadden neergezet in plaats van de gewone tent-plaatsen.

Bij het inchecken kwam ook even ter sprake dat sommige tent-kampeerders zelfs een televisie meenamen bij het kamperen. Dit leverde gelijk een gesprek op over het WK voetbal, waaruit voortkwam dat we de volgende dag in het gebouw van de receptie voetbal mochten komen kijken aangezien er daar toch een televisie stond. En Nederland had dan zijn openingswedstrijd van het WK tegen Spanje.

Het eerste wat we de volgende echter besloten te gaan doen was even een dokter op te zoeken om een tetanus prik voor Marcel te halen. Door de grote hoeveelheid stof en viezigheid die op Marcel zijn been zat bij de val in Bryce Canyon en de grote hoeveelheden enge verhalen en ranzige foto’s van Tetanus-effecten besloten we toch maar even een prik te gaan halen.

Gelukkig zat er op nog geen 2 kilometer afstand van de camping een soort van huisartsenpost waar we terecht konden. We hadden er op gerekend daar uren te moeten zitten, en misschien een deel van de wedstrijd te moeten missen. Dit viel al met al nog best mee, ik denk dat we hooguit een minuut of 20 hebben zitten wachten voor Marcel aan de beurt was.

Bij aankomst in de behandelkamer werd eerst het gewicht, bloeddruk, hartslag en temperatuur opgenomen. Dit was allemaal goed, en Marcel zijn gewicht was zelfs bijna 20 kilo lager dan de laatste keer dat hij zich thuis had gewogen. Hij kan dus een lange neus trekken tegen iedereen die gezegd heeft dat we moddervet van de MacDonalds worden in de US of A 😉

HIerna mocht Marcel kiezen wat voor vaccinatie hij wilde hebben. Je bleek namelijk te kunnen kiezen uit Tetanus en Difterie of Tetanus, DIfterie en Kinkhoest. Uiteindelijk maar gewoon gekozen voor het eerste vanwege het toch wel grote prijsverschil. En Marcel gelooft te weinig in complot-theorieen om te denken dat hij gelijk kans loopt op kinkhoest.

IMG-20140613-WA0004
Helaas geen plaatjespleister 🙁

Door alle verhalen over het zorgsysteem in Amerika hadden we een flinke pittige rekening verwacht, misschien zelfs over de 500 dollar. Dit viel echter achteraf best mee, het was ‘maar’ 99 dollar. Al met al nog steeds duurder dan in Nederland volgens mij maar als het fors minder is dan je verwacht dan is het toch nog een meevaller. En nu maar hopen dat de verzekering het wil vergoeden…

Na dit gedoe moesten we al met al toch nog even opschieten om toch nog op tijd te zijn voor de wedstrijd, maar gelukkig waren we ruim op tijd. Ik kan nog hele verhalen gaan schrijven over het verloop van de wedstrijd, maar ja ik neem aan dat iedereen dat in Nederland dat ook wel weet… :-))))

IMG-20140613-WA0006

Omdat de wedstrijd hier halverwege de middag was afgelopen, vonden we het te laat om nog naar Zion Canyon te gaan om het park te bekijken. We besloten daarom om hier nog een nacht te blijven in plaats van naar de Grand Canyon te gaan. Ander keertje misschien.

De tweede volledige dag in Hurricane besloten we toch maar naar Zion te gaan. We gingen naar een gedeelte waar we de vorige keer nog niet waren geweest, in de noord-west hoek van het park. Wat hierbij opviel was dat het een stuk rustiger was dan het hoofdgedeelte van het park. Achteraf gezien ook niet zo heel raar gezien de ongunstige ligging en de relatief kleine oppervlakte van het deel.

20140614-20140614-IMG_0597
Ook nu hebben we weer een kleine wandeling gemaakt van ongeveer een mijl, waarbij we uitkwamen op de top van een berg met weidse uitzichten rondom:

 

20140614-20140614-IMG_0619

De volgende dag besloten we rustig aan te doen en in te pakken. De volgende etappe stond namelijk voor de deur: VEGASSS!!!!

Bladwijzer maken Permalink.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *