Trekvogelpad: van de Veluwe naar de Utrechtse Heuvelrug

Van Ede naar Rhenen (20km)

Het beloofde op deze tweede zaterdag van december een frisse maar koude dag te worden, en daarom zat ik bijtijds in de auto om richting de P+R bij station Ede-Wageningen te gaan. Hier zou ik de auto parkeren tijdens het wandelen van wederom een stukje over het LAW Trekvogelpad.

Daar waar ik eind oktober na het uitstappen richting het oosten ging wandelen, ging ik nu naar het zuidwesten. Het plan was nu om het Trekvogelpad westwaarts te volgen dwars door de Gelderse vallei richting de Utrechtse Heuvelrug.

Al terwijl ik in de auto zat werd de wereld steeds kleiner en kleiner door potdichte mist. Deze mist leek in Ede aangekomen iets minder te worden, maar nadat ik het Trekvogelpad na een korte aanlooproute had opgepikt, werd de mist al snel weer dichter en dichter, met als resultaat dat ik na het passeren van de A12 en Bennekom nog geen 50 meter zicht tot mijn beschikking had. Tel daarbij op dat de route voornamelijk over smalle wegen liep die hard bereden werden, en je kan je voorstellen dat ik me niet altijd even veilig voelde. Bij elke auto had ik altijd wel vrij vroeg door dat die eraan kwam, maar de vraag was steeds: ‘Zien ze mij ook?’

Dit stuk liep voornamelijk door lintbebouwing in een agrarisch gebied (het heet hier niet voor niks ook wel ‘food valley’, en om eerlijk te zijn was ik wel enigszins blij met de mist. Ik had het vermoeden dat het landschap anders niet bijster interessant zou zijn, en niet heel erg veel anders zou zijn dan de groene woestijnen die ik van de Alblasser- en Krimpenerwaard ken.

Na het passeren van een monument voor een in de 2e wereldoorlog neergestort vliegtuig werd het landschap, naar mijn idee toch iets anders. Niet dat ik er heel veel van zag, maar de huizen en boerderijen verdwenen uit het zegt en ik liep door een veengebied dat heel erg nat was. Volgens de wandelgids is dit gebied al van oudsher zo nat, en houdt het waterschap het waterpeil bewust hoog om te voorkomen dat de vele beekjes hier te veel vervuild raken door al de giftige lozingen van de boerderijen.

Door dit veengebied was ook pas het eerste stuk dat ik langdurig onverhard liep. Het pad was redelijk modderig en daardoor een beetje glibberig, maar het was nog goed te doen. Waarschijnlijk dachten een hoop mensen daar anders over, want ik kwam werkelijk niemand tegen.

Na het verlaten van dit veengebied kwam ik op een fietspad langs het Valleikanaal. Ik zag hier ook een bewegwijzering voor de LF4-Rijnroute, en dacht nog even aan de woeste plannen die ik afgelopen zomer had om langs de Rijn naar Zwitserland te gaan fietsen maar helaas toch anders liepen.

Normaalgesproken zou je volgens de gids naarmate je dichter bij Rhenen komt de Utrechtse Heuvelrug met de Grebbeberg moeten zien opdoemen, die hier als ware het een klif uit het landschap opstijgt. Helaas merkte ik hier niks van, en ik stond letterlijk ‘opeens’ voor een muur. Erg imposant om te zien, en ik wist eerlijk gezegd niet dat we dit soort ‘klifwanden’ hadden in Nederland.

De route ging nu steil omhoog de Grebbeberg op het bos in, en hier begon ook gelijk letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt van de etappe. Om eerlijk te zijn heb ik duizend keer liever bossen zoals dit dan de saaie kale agrarische landschappen die je in een groot deel van Nederland tegen komt. Maar ja, aan de andere kant wil ik ook graag die route ‘aftikken’ dus je moet wat he 😉

Nu liep ik een stukje ‘op hoogte’, op en neer slingerend op de heuvelrug. Helaas miste ik op een gegeven moment een markering en afgaand op de GPS dacht ik dat ik weer naar beneden moest. Dit was helaas niet het geval, dus eenmaal beneden aangekomen kon ik bij de eerstvolgende trap weer omhoog. Deze trap had volgens de begeleidende tekst 260 treden, en uiteraard begon ik veel te snel waardoor ik op driekwart al liep te hijgen als een bospaard 😛

Uiteindelijk kwam het pad vlak langs het treinstation, en hier kon ik nog net in de trein springen om naar Veenendaal te gaan, waar ik de bus naar Ede kon pakken. Daar kwam ik uiteindelijk moe maar voldaan aan na een ‘lekkere’ wandeling.