Tweedaagse trekking over het dak van Nederland

Vorig jaar November had ik een aantal vrije dagen om een deel van het Krijtlandpad (streekpad numero 7) in het zuiden van Limburg te gaan lopen.

Dit was toen zo goed bevallen dat ik eigenlijk vanaf het begin van het jaar al zat te kijken naar een moment om het ontbrekende stuk ook te gaan lopen.

In eerste instantie was ik van plan om afgelopen donderdag en vrijdag te gaan. Ik had echter geen trek om te kamperen bij temperaturen van min 10 of misschien nog wel lager, want dat was wat ze opgaven in de voorspellingen. Daarom verplaatste ik mijn vrije dagen naar de maandag en dinsdag erop, dan zouden de voorspellingen een stuk minder koud moeten zijn.

Vijlen –> Camping Rozenhof (21km)

Ik vertrok even voor 14:00 met wandelen vanuit het hoog gelegen dorpje Vijlen, waar ik de auto had geparkeerd. Het was even zoeken naar het traject van het Krijtlandpad, maar al snel had ik het gevonden en ging het via een smal pad tussen 2 prikkeldraad-hekken door glibberend naar beneden. Dit was nog even spannend, want doordat het pad wel heel erg smal was, vond ik de kans op een opdonder van het prikkeldraad best aanwezig bij een glijpartij. In de weiden erachter stonden geen beesten, dus ik kon me niet voorstellen dat de stroom aanstond, maar ik ben nooit degene die zich geroepen voelt om dit uit te gaan testen.

Via Holset en Harles ging het via heuvelachtige wegen en paden richting Vaals, waar het via de bebouwde kom richting de Vaalserberg gaat, het hoogste punt van Nederland. De route ging via best wel mooie paden richting het drielandenpunt, waar Marcha en ik een paar jaar geleden ook al eens geweest waren. Tijdens het er naartoe wandelen liep ik al praktisch op de grens met Duitsland. Na het drielandpunt werd dit de Belgische grens. Hier was het wel even opletten, want naast het Krijtlandpad loopt er hier nog een Belgisch streekpad met de zelfde markeringen. Na thuis opzoeken bleek dit de GR563, de 160 kilometer lange Tour du Pays de Herve.

Het ging vanaf hier continue op en neer over soms best wel glibberige en stenige paden. Voornamelijk door de bossen, maar soms ook door open velden waar Schotse hooglanders graasden.

Helaas liep ik op dit stuk ook ruim een kilometer de verkeerde kant op doordat ik de afslag had gemist, die ook nog eens niet gemarkeerd was. Hierdoor zou ik wel erg laat aankomen op de camping Rozenhof. Omdat het inmiddels bijna donker was besloot ik om een stuk van de route af te snijden en via de weg te gaan lopen, in het bos was het inmiddels dusdanig donker dat ik het niet meer veilig vond. Ik had geen zin om in het donker onderuit te gaan…

Op de camping aangekomen moest ik de tent in het donker opzetten, maar was desondanks wel vlot gedaan. Hierbij had ik nog wel ruzie met mijn haringen die niet goed in de grond wilden omdat die bevroren was, en vervolgens werden ze er ook nog eens heel vlot uit getrokken door de wind… iets soortgelijks had ik in Schotland tijdens mijn tocht over de West Highland way, misschien moet ik toch eens gaan kijken voor geschiktere haringen voor dit soort ondergronden.

Camping Rozenhof –> Vijlen (26km)

Na een slechte nachtrust was ik rond negenen weer op pad. Eerst via een glibberig pad door een weiland richting de krijtlandroute, die ik bij een watermolen bij de Geul weer oppikte.

Vanaf hier ging het weer omhoog, door prachtige hellingbossen richting Slenaken. Erg mooi wandelen, zeker een van de mooiste stukken van de gehele route. Onderweg kom je wederom op een steenworp langs de Belgische grens.

In Slenaken aangekomen zou ik via dezelfde kortsluitingsroute als de vorige keer richting Gulpen wandelen, maar nu dan de tegengestelde richting. Het eerste stuk, door het Geuldal, is best mooi maar was ook erg drassig. Bij het passeren van Pesaken ben ik linea recta naar Gulpen gelopen over de verharde weg. Het stuk over de officiële route zou hier niet heel spectaculair zijn herinnerde ik mij nog van de vorige keer, en omlopen voor het omlopen is sowieso nutteloos.

In Gulpen aangekomen ging het snel het dorp door richting de Gulpenerberg, die beklommen moest worden via een aantal flinke trappen. Hier kreeg ik het dusdanig warm van dat ik uiteindelijk in mijn t-shirt liep. Niet heel gek aangezien het inmiddels 13 graden was.

Bovenop de Gulpenerberg heb ik nog even gepauzeerd met een mooi uitzicht, waarna het via het klooster van Wittem richting de Kruisberg ging, die via een lange geleidelijke klim beklommen werd. Vanaf hier was het via Niswijler weer terug naar Vijlen. Het meeste ging via verharde wegen, en doordat ik wat vermoeid begon te raken had ik niet heel veel aandacht meer voor het landschap. Het was ook een stuk minder mooi dan vanmorgen en gisteren.

Uiteindelijk kwam ik tegen half 4 terug bij de auto, waarna het weer op huis aan ging. Ik kon in ieder geval terug kijken op een mooie tweedaagse rugzaktocht, die bij tijd en wijlen best zwaar was. Als polderbewoner ben ik het natuurlijk niet gewend om zoveel hoogtemeters te maken. Ook zal het niet geholpen hebben dat het aantal gemaakte wandelkilometers dit jaar ook nog best tegenvalt. 

Desondanks ben ik blij dat ik het Krijtlandpad heb kunnen voltooien, ik vond het een schitterende wandeltocht. Ik denk dat het Twentepad zeker van de eerste plaats verdrijft op gebied van mooiste tochten in Nederland door mij gelopen. Op veel vlakken zijn de twee Streekpaden gelijkwaardig aan elkaar: de variatie in landschap is net zo groot als in Twente, idem geldt voor architectuur. Echter, door het heuvelachtige landschap wint Zuid-Limburg toch. In Twente moet je het toch doen met een aantal kleine stuwwallen 😉

Qua zwaarte vond ik deze tweedaagse zwaarder dan de driedaagse in November. Dit kwam enerzijds doordat ik nu in 2 dagen (46km) meer hoogtemeters gemaakt heb dan tijdens de 60km over drie dagen in November. Bovendien had ik nu ook te maken met de half bevroren/half ontdooide bodem in de heuvels. Ik had het idee dat de ontdooide toplaag veel sneller weggleed nu. Hierdoor lag mijn tempo ook lager had ik het idee.