Plannen zijn er om gewijzigd te worden…

 

Het is alweer bijna drie weken geleden sinds ik een update heb gepost, toen nog vanuit het Kroatische Zadar. Inmiddels ben ik weer in Italië waar ik eergisteren Rome achter mij heb gelaten.

Weer in Italië hoor ik jullie denken? Ja dat staat er inderdaad. In Kroatië was mijn moraal dusdanig gezakt dat ik bij mezelf te rade ging: wat is het doel van deze reis? De bestemming (Istanbul) koste wat kost halen, of de reis zelf… en dat antwoord was eigenlijk vrij simpel: de reis zelf is het doel, en voor mij was Istanbul eigenlijk allesbehalve heilig. Aangezien ik geen plezier meer haalde uit het fietsen, en dat ook niet verwachtte als ik nog verder ging via de Balkan en Griekenland naar Turkije, besloot ik om in de Kroatische havenstad Split de veerboot naar het Italiaanse Ancona te pakken, en vanaf daar mijn reis te vervolgen. Eigenlijk is mijn ‘fietstocht naar Istanbul’ nu dus een ‘fietstocht door Europa’ geworden. Het eerste plan is vooralsnog om richting de Atlantische kust in Frankrijk te gaan, maar dat plan is nog redelijk vloeibaar 🙂

Maar goed, nu genoeg geluld; tijd voor weer wat foto’s 😛

Na mijn vertrek uit Zadar ging het via de kust richting het nationale park Krka, waar ik helaas bar weinig van gezien heb door de grote hoeveelheid regen die er viel. Gelukkig had de camping een aparte gezelschaps- en kookruimte voor kampeerders met tent, zodat ik besloot hier een dag te blijven hangen om de ergste buien af te wachten.

 

Na een dag afgewacht te hebben besloot ik toch verder te gaan, en ging in de stortregen richting de havenstad Split, om daar de ferry naar Italië te pakken. Er vaart er elke dag 1, en ik vermoedde dat het niet zo heel spannend was om last minute pas te boeken; wat ik dus ook deed.

De ferryovertocht ging best soepel, al was het eten aan boord overpriced en niet te vreten. Had ik kunnen weten natuurlijk. Aan boord sprak ik ook nog en Duitser die zei dat de overtocht van de dag ervoor geannuleerd was vanwege het slechte weer, de golven waren blijkbaar te hoog…

Het plan dat ik in eerste instantie aan boord in elkaar had geflanst was om noordwaarts langs de kust richting Rimini, San Marino en Ravenna richting het noorden te gaan. Na na een lange fietsdag in Rimini te zijn aangekomen bleek dat ik tijdens mijn overtocht en tijdens het fietsen nogal wat gemist had: zo’n beetje heel ‘Emilia Romagna’ lag inmiddels in puin door zeer zware regenval in de Apenijnen, en daardoor waren er overal mudslides, overstromingen en evacuaties. Ik had het inmiddels wel door: verder noordwaarts fietsen was zo goed als onmogelijk, aangezien ik dan door Ravenna zou moeten om meerdere van deze rivieren te kruisen. Laat nou net Ravenna ook geevacueerd zijn… (overigens hoorde ik dat er ook in Kroatië en Bosnië evacuaties geweest zijn vanwege dezelfde weersystemen als in Italië; verbaast me niet gezien de hoeveelheid regen ik in Skradin en Split had. Volgens mij viel daar alleen al bijna 100mm in 3dagen.

Opnieuw een plan gemaakt, en dat was om met de trein terug te gaan naar Ancona, en vanaf daar richting Rome te fietsen; en dan zou ik daar wel verder zien. De treinrit naar Ancona was gelukkig mogelijk, er gingen vanuit Rimini zo goed als alleen maar treinen naar het zuiden; niks anders. Tijdens de treinrit nog een leuk gesprek gehad met een Italiaan, die me de oren van het hoofd vroeg over mijn fiets.

Vanaf Ancona ging het fietsen weer serieus beginnen, door de regio’s Le Marche en Umbria. Erg rustig fietsen, met niet altijd even goed weer maar wel o zo mooi. Helaas waren het ook een paar gigantisch zware dagen, gezien het golvende landschap en omdat ik de Apenijnen over moest om bij Rome te komen.

Op de camping in Le Marche waar ik hoopte mijn tent te kunnen neerzetten waren ze volgens mij erg blij met mijn bezoek, aangezien ze net de dagen ervoor alle mensen hadden afgebeld vanwege het slechte weer aangezien het terrein te drassig was. Om die reden mocht ik ook in een grote bungalowtent slapen en hoefde ik dus niet mijn eigen tent in de modder op te zetten… heel relaxed!

 

Na het doorkruisen van de Apenijnen kwam ik op een wat bekendere route onder fietsers naar Rome terecht, en dit was te merken aan het aantal vakantiefietsers dat ik tegenkwam. Best leuk, al had het merendeel last gehad van de overstromingen en hun plannen aan moeten passen.

Het restant naar Rome was niet zo zwaar meer als het stuk vanaf Ancona, maar nog steeds erg tof fietsen. Qua overnachtingen wisselde ik kamperen af met apartemenente/B&B’s of hotels. De prijzen hier zijn best schappelijk. Sterker nog: de goedkoopste stenen accomodaties in Italië waren goedkoper dan sommige campings…

Onderweg kwam ik ook af en toe langs van die typische ‘heuveltop’-dorpjes. Ik vind die best tof, behalve als je per ongeluk een verkeerde afslag neemt. Je wordt dan keihard afgestraft met een extra steile klim om weer terug op de route te komen…

De dag van aankomst bij Rome was wat minder spectaculair, aangezien een groot deel van de etappe door zielloze buitensteden van Rome ging, en een flink deel langs de rivier de TIber over zowaar een echt fietspad. Dit was het eerste fietspad dat ik gezien heb in Italië sinds Rimini.

Ik heb mijn tent en fiets geparkeerd op een camping op +-15 kilometer buiten Rome, met vlakbij een metrostation naar de binnenstad van Italie’s hoofdstad. Op deze camping ben ik 2 dagen gebleven, 1 om de stad te bekijken (wat een drukte!) en 1 om te luieren en niks te doen. Tijdens deze 2 dagen was er letterlijk een invasie van fietsers, want op een gegeven moment stonden er een stuk of 12. De 2 enige duitse fietsers hadden het al over de Hollandse invasie van Rome 🙂