We hadden de wekker om 7u gezet, zodat we niet te laat zouden komen voor onze tour in de Upper Antelope Canyon. Achteraf bleek dit weer onzin want we waren alweer rond een uur of 6 wakker, een jetlag heeft zo zijn voordelen ;).
Bij het vertrekpunt was het een drukte van jewelste. Er gingen die ochtend 3 busjes afgeladen met zo’n 40 toeristen naar deze Canyon.
Omdat ik het niet beter kan omschrijven dan de mensen van http://www.ontdek-amerika.nl kopieer ik een stukje uitleg van hun website over wat een dergelijke Canyon precies is:
“In het rotslandschap van zuidwest Amerika komen veel ravijnen voor, en een bijzondere vorm daarvan is de slot canyon.Het woord ‘slot’ betekent ‘smalle gleuf’; een slot canyon is een kloof met hoge verticale wanden, die erg dicht bij elkaar staan. De meeste slot canyons zijn gevormd in droge gebieden, waar incidenteel heftige overstromingen plaatsvinden. Tijdens dergelijk natuurgeweld schuurt het water met steen en ander puin door de zachtere rotslagen heen, waardoor de smalle kloven ontstaan.
Veel slot canyons blijven onbekend bij het grote publiek, omdat ze in onherbergzame gebieden liggen en vaak ook moeilijk toegankelijk zijn. De belangrijkste uitzondering is de uit twee delen bestaande Antelope Canyon in noord-Arizona, vlak bij de plaats Page. Vooral Upper Antelope Canyon is tijdens de afgelopen jaren een belangrijke toeristische trekpleister geworden; Lower Antelope Canyon wordt nog niet zo massaal bezocht, maar begint langzaam aan ook steeds meer bekendheid te krijgen.”
De rit naar de Canyon toe was een spannende. Het zou een kwartiertje duren, ongeveer. Eerst reden (lees: scheurden) we in 10 minuten van het dorp naar de ingang van de Canyon. Maar daarna bleek het spannendste pas te komen… we gingen daadwerkelijk door de woestijn rijden. Een achtbaan is er niets bij. Na in totaal 25 minuten kwamen we aan bij de Canyon, onze nieren zaten ergens in ons hoofd en onze hersenen (oid) waren afgezakt naar onze tenen. Zo erg waren we door elkaar geschud. Als de Canyon tegen zou vallen, dan was in ieder geval de rit nog een mooi hoogtepunt geweest die dag, haha.
Gelukkig viel de Canyon niet tegen, overigens. De foto’s moeten misschien voor het mooie nog wat bewerkt worden, zodat ze er echt uitzien zoals het was, maar dit geeft een zeer aardige impressie:
De gids liet ons diverse dingen zien, die je met wat inbeeldingsvermogen zou moeten kunnen zien in de rotsen, zoals: George Washington en Abraham Lincoln, maar ook bv een beer en een hart. Ze loog niet!
Een minder leuk verhaal is dat deze Canyons best gevaarlijk kunnen zijn. Als het 70km verderop regent, dan gaan ze tegenwoordig als de wiedeweerga de Canyon uit. In 2007 zijn er 12 Duitsers en een gids verdronken, omdat ze overvallen werden door regenwater dat door de Canyon stroomde. Het staat daar dan ineens vanuit het niets een paar meter hoog. Gelukkig was het mooi weer in de hele omgeving op de dag dat wij daarheen gingen en wij hoefden ons geen zorgen te maken.
De terugweg was overigens nog enerverender dan de heenweg. Ons busje kwam vast te zitten in het zeer mulle woestijnzand. Na wat geklooi van de gids/chauffeuse en een andere gids, hebben we de auto uit het zand moeten duwen. Dus naast wat herschikte ingewanden, waren we ook nog eens gezandstraald. Het was een geweldige ervaring overigens, een van de leukste dingen van de vakantie.
Dat was compleet niet het geval voor de volgende bestemming: Sedona. De omgeving was mooi, maar de parken waren al gesloten tegen te tijd dat wij er waren en gedouched hadden. Het weer was ook niet echt lekker (regen, fris) en tot overmaat van ramp moest je op de camping naar de wc op een permanente dixie (wc’s die niet door kunnen spoelen). Bah, de geur van die wc’s zit nu (een ruime week later) nog steeds in mijn hoofd/neus. Kamperen in Amerika is goed te doen, maar je moet dus wel goed in de gaten houden dat je een camping hebt met “flushing toilets”.
Gelukkig was de bestemming van de volgende dag Las Vegas in het MGM Grand. Daarover en over de rest de komende dagen meer.