Tweedaagse trektocht rondom de Pic du Midi d’Ossau

Het slotstuk van mijn tweeweekse vakantie in de Franse- en Spaanse Pyreneeën was een tweedaagse trektocht rond de Franse berg ‘Pic du Midi d’Ossau‘. Deze tocht staat beschreven in de Cicerone-wandelgids die ik meegenomen had als tocht nummer 19. In feite staan er in deze gids een tweetal tochten rondom de Pic du Midi d’Ossau beschreven: de ‘standaard’ route, en een uitgebreide route. In eerste instantie was ik van plan de uitgebreide variant te gaan lopen, maar daarover later meer.

Na ’s -morgens relaxed opgestart te zijn reed ik met een relaxed gangetje van het Spaanse Alquézar richting het Franse bergmeer Lac de Bious-Artigues, in de buurt van Lescun. Deze route is erg relaxed rijden over een goede snelweg, en ik vond het ook redelijk rustig op de weg. Zo kwam ik uiteindelijk tegen een uurtje of 13 aan bij de parking bij Lac de Bious-Artigues.

Helaas was de parkeerplaats bij het meer zelf reeds vol, en daarom was de weg een kilometer eerder al afgezet en waren daar in de weilanden een paar overloopparkings gemaakt. Na hier de auto geparkeerd te hebben, pakte ik mijn reeds ingepakte tas en ging met de kaart in de hand aan de wandel.

Het eerste stuk tot aan het stuwmeer loop je nog min of meer langs de weg, en er moet al gelijk geklommen worden omdat de parkeerplaats ruim 100 meter lager ligt dan het meer. Ik besloot echter rustig aan te doen, gezien het gewicht van de rugzak, en dan breekt ook het lijntje niet.

Na bij het meer aangekomen te zijn, vond ik een wegwijzerpaal met daarop ook een bordje met de juiste richting voor de ‘Tour de Pic du Midi d’Ossau’. Vol goede moed ging ik dus uiteindelijk ook via het pad het bos in, en volgde het pad al gestaag klimmend, richting de Refuge de Pombie.

Na het bos uitgekomen te zijn, had ik gelijk mijn eerste col te pakken: de Col long de Magnabaigt. Vanaf hier loopt het pad door de Magnabaigt-vallei. Erg mooi en ook redelijk makkelijk lopen. Het pad stijgt wel geleidelijk, maar is nergens extreem steil of gevaarlijk. Het enige lastige is is dat het pad af en toe duidelijk veranderd in vee-sporen, en die zijn ook duidelijk net zo smal uitgesleten als het gemiddelde schaap wat betekend dat ik af en toe half struikelend vooruit ging. Gelukkig geen moment gevaarlijk, en de uitzichten maakten alles meer dan goed.

Onderweg in de vallei heb je ook nog de mogelijkheid om bij een herder wat kaas te kopen. Hiervoor moet je echter wel weer een stukje naar beneden, en dus ook weer naar boven. Uiteraard heb ik dit niet gedaan 😉

Uiteindelijk kom je bij het einde van de vallei, en wordt het pad wel een stuk steiler. Het officiële pad is hier ook een stuk minder goed zichtbaar, door de vele verschillende veepaden, maar uiteindelijk komen ze allemaal wel op de zelfde plek uit: Col de Suzon (2127 meter). Vanaf hier had ik prachtige uitzichten op onder andere de Pic du Midi d’Ossau en in de verte de berghut waar ik zou overnachten.

Vanaf deze col lopen er in principe 2 routes: 1 richting de hut, en 1 richting Pic d’Ossau. Die laatste moet je niet hebben, want dat wordt uiteindelijk een klimmersroute. Gelukkig staat er een mooi wegwijzertje richting de hut, en kan je dus niet mislopen.

Col de Suzon was ook gelijk het hoogste punt van de dag. Na het oversteken van de col gaat het eerst een klein stukje omlaag tot op een puinhelling. Deze puinhelling moet je vervolgens oversteken, langs de flanken van de berg. Erg mooi lopen, en af en toe is het wel even zoeken naar het juiste pad. Gelukkig staan er aardig wat steenmannetjes om je te helpen met het vinden van de juiste route. Na uiteindelijk toch nog bijna een kleine drie kwartier geklauterd te hebben als een heuse berggeit kwam ik dan toch bij de hut Refuge de Pombie aan, waar ik wilde gaan bivakkeren. Hier bleek al vrij snel dat ik zeker niet de enige was. Niet alleen was het in de hut redelijk vol, maar het wemelde ook van de tentjes. Ik telde er een stuk of 5, maar in de loop van de avond zou dit nog groeien tot zeker 15.

Na de tent redelijk snel opgezet te hebben op een geschikt plekje, besloot ik bij de hut een welverdiende Leffe Blond te gaan scoren, en heb nog even bij het meertje zitten genieten van het uitzicht en de frisse berglucht. Na uiteindelijk ook mijn avondmaal gegeten te hebben bij mijn Privémeubilair ging het na het fotograferen van de zonsondergang snel richting de tent om te gaan maffen. Al met al was het een prachtige dag geweest, met als afsluiting kamperen op een prachtlocatie…

 

Tweede dag rondje om de Pic du Midi d’Ossau

Na een niet heel goede nachtrust omdat ik een aantal keer wakker werd omdat ik naar beneden was gegleden EN omdat het op een gegeven moment superlicht was van de volle maan, was ik ’s morgens al redelijk vroeg uit de veren. Na het verlaten van de tent bleek ik niet eens de vroegste vogel te zijn, er waren al mensen hun tent aan het opbreken, en dat nog voor zevenen.

Na rustig zelf ook rustig de tent opgebroken te hebben en het grondzeil te drogen te hebben gelegd ging ik ontbijten, en daarna ging ik op pad om het vervolg van mijn tocht te lopen. Het eerste stuk ging eigenlijk al gelijk omhoog, richting de Col de Peyreget die op een hoogte van 2320 meter ligt. Onderweg kom je nog langs een aantal mooie kleine meertjes die er erg aanlokkelijk uitzagen om in te pootje baden. Echter besloot ik dit niet te doen, want ik was nog maar net op pad 😛

Boven aangekomen wilde ik eigenlijk even een pauze houden, maar omdat het erg winderig en fris was liep ik eerst een stukje naar beneden tot ik weer uit de wind was. Hier heb ik even in het zonnetje zitten uitrusten, en dat was absoluut geen straf. De uitzichten waren namelijk wederom subliem.

De komende anderhalf uur gingen tot aan Lac de Peyreget gingen erg langzaam, omdat de route wederom via een blokkenveld ging. Dit blokkenveld was ook een stuk uitdagender dan dat van gisteren, en ik meost een stuk voorzichtiger zijn. Ook was het vinden van de juiste route een stuk lastiger, omdat de steenmannetjes een stuk verder uit elkaar stonden en ik een aantal verkeerd uitkwam en veel meer moest zigzaggen. Nu ik er aan terugdenk vond ik het eigenlijk wel leuk en uitdagend, maar dit is in slecht weer en amper zicht een stuk minder leuk gedeelte van de route.

Nadat ik eindelijk bij Lac de Peyreget was aangekomen heb ik hier weer even zitten uitrusten, midden tussen de fluitende marmotten terwijl ik zat te genieten van wederom een mooi uitzicht. Eigenlijk was de wandeling van vandaag en gisteren een aaneenschakeling van mooie uitzichten. Na uiteindelijk verder gegaan te zijn, vond ik de rest van de route wat minder spectaculair. Ik was namelijk op de rand van een nieuwe vallei aangekomen, waar de uitzichten naar mijn mening wat minder mooi waren vergeleken met voorheen. Ook zag ik in de diepte een redelijke drukte op een pad, wat ook niet bijdroeg aan de ultieme wandelexperience 🙂

Na een lange afdaling kwam ik zelf ook uit bij deze weg, en bij gebrek aan wegwijzers besloot ik hier naar rechts (op basis van mijn wandelkaart)te gaan. Dit bleek echter niet de goede beslissing te zijn, want ik kwam op deze manier gewoon weer terug bij de parkeerplaats. In plaats daarvan had ik gelijk al linksaf gemoeten richting Refuge d’Ayous. Helaas, niet gelukt. Ik besloot echter gezien het tijdstip niet meer om te keren maar gewoon door te lopen naar de parking. Het laatste stuk ging nog langs het stuwmeer waar ik in het begin ook langs liep, maar door de drukte, warmte en wat last van mijn knieën deed het mij niet heel veel meer.

Toen ik bij de auto aankwam was het daarom ook slechts een kwestie van omkleden, tas inladen en rijden maar. Achteraf gezien waren het 2 prachtige dagen, met helaas een wat minder mooi laatste stukje. Wellicht dat ik daarom de route in andere richting had kunnen lopen, maar ja dat weet je ook niet van te voren.