Toffe trektocht over de West highland way

Het was eindelijk zover, vanmorgen ging ik met de eerste bus richting het station van Dordrecht om vanuit daar de trein richting Schiphol te nemen, waar ik dan ik even voor achten aankwam en ik gelijk door het hele circus van bagage, security en paspoorten doorging. Hierna was het tegen tienen dat het vliegtuig uiteindelijk vertrok richting Glasgow.

Aangekomen op het internationale vliegveld van Schotlands grootste stad bleek het hier erg rustig, ik stond uiteindelijk binnen 10 minuten buiten bij de shuttlebus die me voor een kleine 8 pond naar het centrum van Glasgow brengt. Een retourtje kopen kan ook, en dat kost 14,50 pond. Dit retourtje is 20 geldig, dus die kocht ik maar uiteindelijk. Scheelt toch weer een eurootje of twee 😉

Omdat het verboden is gas mee te nemen in het vliegtuig, had ik dit natuurlijk ook niet meegenomen en ging ik in het centrum eerst richting een outdoorshop, de Nevissport, om een gastankje en ook iets tegen midges te kopen: Smidgeup. Dit schijnt volgens de lokalen het beste te werken tegen deze kleine krengen.

Uiteindelijk was ik min of meer zover om richting Milngavie (spreek uit: Mulgai) te gaan, waar de route officieel begint,en waar ik na een klein half uurtje aankwam.

Hier in de trein kwam ik ook de eerste andere backpackers al tegen. Als je mensen met een megagrote rugzak tegenkomt, is het hier in Schotland niet heel moeilijk om te raden wat ze komen doen… backpacken is hier redelijk ingeburgerd, en ik had veel minder het idee voor lul te lopen met mijn grote tas dan in bijvoorbeeld Nederland waar ik menigmaal voor gek ben versleten 😉 Hier ook met een Duitse studente afgesproken om samen een stuk op te lopen op de eerste dag.

Na in Milngavie bij een grote supermarkt nog even een lunch gehaald te hebben, ging ik uiteindelijk op pad. De route was niet moeilijk te vinden want hij is goed gemarkeerd. Tevens werd ik door diverse mensen al op weg geholpen doordat ze spontaan vanaf de overkant van de straat de weg gingen wijzen.

Van te voren had ik al ingelezen dat de eerste dag zeker niet de mooiste is van de route, en dit bleek helaas ook wel zo te zijn. Het eerste stuk vanuit Milngavie is door een stadspark zoals je er vele anderen hebt. Het werd eigenlijk pas mooi na Loch craigallian. De route komt daar wat heuvelachtiger gebied en de uitzichten worden  best mooi. De heuvels hebben gelijk al het typische highlands-karakter met hun steile wanden.

Onderweg kom je ook nog langs de distilleerderij van Glengoyne. Hier ben ik echter niet wezen kijken, omdat ik de rest van de trip toch geen whisky mee wil nemen in mijn rugzak, dat weegt iets te zwaar door in het gewicht.

Uiteindelijk was het einddoel de Camping Drymen, iets voor het dorpje Drymen. Hier heb ik de tent opgezet, en volgens mij was ik precies op tijd klaar met eten en douchen want na terugkomst in de tent begon het best wel te regenen en stormen. Gelukkig was het overdag een stuk mooier weer 🙂

Al met al was het een geslaagde eerste dag, en ik ben benieuwd hoe het de rest van de tocht gaat…

Tweede dag: Drymen – Sallochy

Na een stormachtige nacht, en daardoor weinig slaap vanwege al het geflapper van de tent werd ik rond 7u30 wakker. Omdat ik geen ontbijt bij me had wilde ik dit bij de Spar-supermarkt gaan halen, en daarom ging ik maar gelijk alles opbreken.

Na uiteindelijk wat inkopen gedaan te hebben en ontbeten te hebben ging ik weer op pad. Doel voor vandaag was een camping aan de oostkust van Loch Lomond: Sallochy.

Het eerste stuk ging in eerste instantie door weilanden, maar daarna ook nog een stukje door een mooi bos met veel varens. Hier kwam het pad opeens bij een tweesprong waar je een keuze moet maken om richting Balhama te gaan: via een lage route, die grotendeels langs een B-weg loopt, of via een hoge route waarbij je de Conich hill gaat beklimmen. Ik koos uiteraard de hoge route, ik ben geen watje 🙂

De beklimming ging via een geleidelijk stijgend pad door schapenweiden. Erg mooi lopen wat mij betreft. Helaas was dit ook het punt dat het ook stevig door begon te regenen, dat was dan wel weer jammer. Hierdoor kon ik helaas niet heel veel foto’s maken, omdat ik uiteindelijk de camera in de tas heb gestopt. Dit zal ook niet de laatste keer deze vakantie zijn geweest…

Na uiteindelijk vlak onder de top te zijn aangekomen, wilde ik nog het alternatieve pad naar de werkelijke top volgen. Dit heb ik echter maar halverwege gestaakt, want het was mij iets te druk in combinatie met de harde wind en een zeer smal modderig pad. Uiteindelijk heb ik toch nog wel kunnen genieten van een mooi uitzicht rondom van een lager topje. Er zijn namelijk een drietal topjes vlak bij elkaar. Prima te combineren indien het droog is. Glibberig indien het nat is, zoals nu 🙂

Na een snelle en steile afdaling kwam ik in het dorpje Balmaha uit, vanaf waar de route min of meer parallel loopt langs de kustlijn van Loch Lomond. Hierbij passeer je best mooie plekken, met prachtige uitzichten over het meer, jammer dat het regenachtig weer nog steeds aanhield.

Na bij de camping in Cashel even een ijsje en suikerwater naar binnen geslurpt te hebben, ging ik op pad voor de laatste kilometers naar de camping in Sallochy. Ik kwam in totaal 3 campings tegen,mede omdat het in ieder geval bij dit deel van Loch Lomond niet toegestaan is te wildkamperen. Sterker nog, als je betrapt wordt kost het je 500 pond. Best veel voor een kampeertripje. Kamperen mag alleen op een officiële camping, of middels een permit in de kampeerzone Lochan Maol Dhuinne. Dit permit kost slechts 3 pond en kan je via de website van de forestryservice bemachtigen, of in het bezoekerscentrum in Balmaha.

Na nog een laatste venijnig klimmetje te hebben gehad kwam ik uiteindelijk aan bij de genoemde camping. Hier was ik tegelijkertijd aangekomen met een man uit Canada, die ook met tent aan het rondwandelen was. Samen waren we het er in ieder geval over eens dat het maar lastig is dat je bij dit soort campings óf van te voren via de website moet boeken óf dat je het ter plekke bij de kampwacht moet doen en maar hopen dat er nog plek is. Probleem van die kampwacht was echter wel dat die pas om half 5 op kwam dagen, 2 uur nadat wij er waren 🙂

Gelukkig bleek er nog plek te zijn, want ze hebben een vrij groot groen grasveld met modder speciaal voor tentjes. En ik kan je vertellen dat er er genoeg op passen 🙂 Volgens de borden en de site mogen er slechts 20 tentjes staan, maar ik ben ervan overtuigd dat er met gemak het dubbele aantal kan staan.

Na de tent uiteindelijk opgezet te hebben brak ook zowaar de zon door de wolken, en heb ik gewoon nog een uurtje of 2 bij het meer van het uitzicht genoten. Heerlijke manier om bij te komen van de lange wandeling van vandaag.

© OpenStreetMap contributors

Derde dag: Sallochy – Loch Lomond

Het mooie heldere weer van gisteravond zette ook vandaag door, en daardoor heb ik lekker zo’n beetje de hele dag in de zon kunnen wandelen.

De hele dag liep de route eigenlijk weer langs Loch Lomond. Hierbij ging het pad steeds op en neer, waardoor ik wederom weer de nodige hoogtemeters maakte vandaag. Achteraf gezien was dit ook het meest avontuurlijke deel van de route, vanwege enkele zeer tricky passages die ik langs moest zoals een erg smal padje, en een nog smaller pad door een rots en een boom waar ik amper doorheen paste.

Ook ontbreekt het niet aan de mooie plekjes om even uit te rusten en te genieten van het uitzicht over het meer. Dit is namelijk, geloof het of niet, geen moment hetzelfde. Ook kom je, na het passeren van de park grens, weer in gebied waar het toegestaan is om te wildkamperen. Dit is ook precies wat ik uiteindelijk ’s avonds ging doen.

Na eerst nog ruim een uur te hebben genoten van een flinke pint op het terras van hotel Inversnaid(waar ik ook nog een Belg sprak die met een verstuikte enkel liep. Hij zei dat ‘ie er vooral met stijgen of dalen last van had dus ben benieuwd hoe het hem vergaan is…) , begon ik tegen vieren aan het laatste stuk van de dag. Mijn plan was om te proberen de camping in Inverarnan te halen, en als ik dat niet zou halen wilde ik een plekje zoeken om te wildkamperen. Het werd dus het laatste, want het stuk na het hotel valt wat mij betreft onder de noemer ‘zwaar’ vanwege de vele korte stijg- en dalingen over zeer smalle paadjes, en hierbij moest er met enige regelmaat ook nog geklauterd worden. Zo tegen ene uur of half zeven kwam ik er uiteindelijk toch achter dat ik het niet meer ging halen, dus ik besloot bij een open plek waar ik al een tentje zag staan te kijken of er nog meer plek was. Dit bleek er gelukkig te zijn, en zodoende kon ik gaan slapen met schitterend uitzicht… mooiste kampeerspot so far om eerlijk te zijn 🙂

Vierde dag: Loch Lomond – Strathfillan

Na een nacht eindelijk goed geslapen te hebben, was ik uiteindelijk ook redelijk laat wakker. Omdat ik besloot dat ik absoluut geen haast had, deed ik rustig aan en zodoende had ik pas tegen tienen de (door condens zeiknatte) tent ingepakt. Na ook nog wat water uit een vlakbij gelegen stroompje te hebben gehaald en gefilterd, ging ik op pad richting de eerste tussenstop van vandaag: Beinglas farm. Dit was de camping die ik in eerste instantie voor gisteravond gepland had maar niet gehaald had. Hier wilde ik bij de foodshop nog even wat inkopen doen.

De weg ernaartoe was best mooi, je kwam na het uiteindelijk verlaten van het meer in een heuvellandschap met prachtige uitzichten rondom. Erg fijn wandelen, en zeer leuk ter afwisseling. Onderweg kom je ook nog langs een schuilhut van de Schotse mounteneeringsclub, waar je ook gratis kan bivakkeren. Helaas zag het er nogal pauper uit, dus ik was blij dat ik hier op gerekend had. Heb toch liever mijn tentje indien mogelijk 🙂

Bij aankomst op de Beinglas farm heb ik nog eerst een kop koffie gedronken en een hamburger met patat naar binnen gewerkt, af en toe ben je gewoon toe aan wat stevigs. Ondanks dat het beiden erg droog was, smaakte het toch uitstekend. Tijdens het lunchen kwamen ook nog twee Duitse hikers aansluiten, die ik al een paar keer tegen was gekomen. Door het uitwisselen van verhalen ging de tijd best snel, en zodoende was het opeens 2 uur voor ik weer vertrok.

Het stuk waar je nu doorheen liep ging parallel door de Glen Fallon, en hierbij ging het langzaamaan steeds hoger, met hierbij prachtige uitzichten op de omliggende gebergten. Helaas moet de route de vallei wel delen met een snelweg en elektriciteitsmasten, maar daar heb je niet heel veel last van.

Na bij een honesty box nog een flesje frisdrank gepakt te hebben, ging het langzaamaan richting eindbestemming van vandaag: de camping in Strathfillain. Onderweg keek ik nog wel uit naar een mooie plek om te wildkamperen, maar er waren zeer weinig plekken. Uiteindelijk liep ik maar gewoon door richting de camping, waar ik uiteindelijk ook weer eens heb kunnen douchen :p

Vijfde dag: Strathfillon – inveroran

Na een zeer regenachtige nacht was ik s-morgens weer rond zeven uur wakker. Omdat het nog steeds regende, besloot ik rustig aan te doen. Ook wilde ik nog een goed ontbijt proberen te scoren in de camping shop evenals een vers gebakken brood. Dit kon echter pas na 9 uur, dus ik moest geduld hebben. Gelukkig kwam ik de tijd wel door omdat ook de Schotten en Duitsers van gisteren en eergisteren hier ook waren.

Na uiteindelijk ontbeten te hebben, was het tegen half 11 dat ik op pad ging door de regen. Het eerste stuk tot aan Tyndrum was relatief makkelijk maar ook wat saai lopen, omdat er een omleiding over een fietspad van asfalt was ingesteld. Na een klein uurtje kwam ik eindelijk in Tyndrum aan en heb hier bij een supermarkt nog even wat inkopen gedaan, waarna ik weer op pad ging.

Helaas regende het nog steeds, en daardoor vond ik de daaropvolgende route tot aan Bridge of Orchy best saai worden doordat je amper mooie uitzichten had. Ik was dus uiteindelijk best snel in Bridge of Orchy, sterker nog: ik vond het aan de vroege kant. Om die reden ging ik nog een stukje doorwandelen richting Inveroran, waar ook een campsite bij een hotel scheen te zijn. Dit was inderdaad het geval, en er stonden zelfs al tentjes van andere hikers.

Hier hoorde ik van een stel Fransen ook dat men in het hotel afraadde om vlakbij de rivier te gaan staan vanwege verwachtte zware regen die avond en nacht, mogelijk een nakomer van orkaan Dorian. Na de tent snel opgezet te hebben op een hoog punt met wederom een subliem uitzicht, ben ik richting het hotel gegaan en heb hier in de pub nog genoten van een lekkere pint samen met een Zwitser, een Spanjool, een groep belgen, een stel Amerikanen en dezelfde Duitsers van vanmorgen. Al met al toch een leuk einde van de dag…

Zesde dag: Inveroran – Glencoe ski center

Vandaag een soort halve rustdag. Het stuk van de West Highland way tussen Hotel Inveroran en het Glencoe Ski Center is namelijk slechts 13 kilometer en voert alleen maar over een redelijk makkelijk te belopen oude militaire weg, met af en toe een geleidelijk klimmetje.

Onderweg voert de route door het meest remote deel van de Schotse Highlands, rannoch moor. Hier doorheen wandelend heb je een weids uitzicht over enkele indrukwekkende bergen. Werkelijk prachtig lopen. Ik was blij dat het zicht helder was, want hier mis je een hoop als je slechts 50 meter zicht hebt.

Door de korte etappe was ik reeds al om 13:00 uur op de campsite. Hier heb ik de rest van de middag een beetje zitten relaxen in het bergrestaurant en genoten van onder andere heerlijke haggis als lunch en ‘s-avonds chicken korma als diner.

© OpenStreetMap contributors

Zevende dag: Glencoe ski center – Kinlochleven

Helaas heb ik de afgelopen nacht moeten constateren dat mijn tentje niet heel erg goed tegen zeer harde wind kan. Doordat de restanten van de orkaan Dorian die in de Bahamas hel en verdoemenis heeft gebracht over Schotland heen trokken, was het zowat de hele avond/nacht aan het spoken met harde stortregens en windstoten tot wel 50 mijl per uur. Helaas had de tent vooral met dat laatste wat moeite, in combinatie met de zeer zompige grond waardoor de haringen bij elke windstoot uit de grond vlogen. Resultaat: een essentieel onderdeel dat verbogen is en ik die welgeteld 10 minuten slaap heb gehad. Gelukkig ben ik er nu wel achter hoe ik het beste de haringen in de grond kan rammen van binnenuit de tent 😐

Ik bleek ook niet de enige te zijn die last had van het weer, toen ik op een gegeven moment naar het toilet ging om bleken daar vier opgerolde mensjes op de grond te liggen maffen. Navraag leerde dat hun tentje volledig was kapotgescheurd door de wind. Dan heb ik dus nog mazzel gehad…

Uiteindelijk besloot dus maarvroeg op pad te gaan, en om half 9 was ik al onderweg. Het eerste stuk ging langs de wereldberoemde Blackrock cottage, dat prachtig gelegen is met een prachtig uitzicht op de massieve bergen daarachter. Dit is werkelijk 1 van de eerste beelden die mij te binnen schieten als je ‘Schotse highlands’ tegen me zegt. En niet gek, het is werkelijk een prachtige locatie, en zeker nu met de dreigende stormluchten erboven.

Op een klein half uurtje lopen van de camping ligt het Kingshouse Hotel. Hier heb ik ook nog even ontbeten voor 10 pond, en toen ik zag dat de zon doorbrak ben ik weer op pad gegaan.

Eerst ging de route nog langs de snelweg, maar uiteindelijk stijgt hij naar het hoogste punt van de trail op 586 meter hoogte. Dit klimmen gaat via de zogenaamde Devils Staircase, en die naam deed hij wat mij betreft eer aan. Vooral het eerste stuk vond ik best zwaar door de heftige regens en harde windstoten. Echter, op een gegeven moment brak de lucht open en liep ik in het zonnetje. Prachtig, en ik liep gelijk een stuk soepeler leek het wel. Ook kregen mijn kleren nu de kans om iets te drogen.

Vanaf de top gaat de route via een lange afdaling uiteindelijk naar het stadje Kinlochleven, wat zo goed als op zeeniveau ligt aan het Loch Leven (hoe kan het ook anders). Je loopt bijna continue op hoogte, met zeer mooie uitzichten rondom, je kan je voorstellen dat ik dus amper last had van het slaapgebrek.

Eenmaal in Kinlochleven heb ik de tent neergezet op het kampeerterreintje van hotel Macdonald (niet die van de gele M). Hier stond ik naast de Schot Brandon en de Canadees Glenn, waarmee ik gelijk de Walkers bar van het hotel indook, waar het een lange leuke avond werd met een erg internationaal gezelschap(Schotten, Canadezen, Engelsen, een Australische, een Deense, een Duitse, een Fransoos, een Spanjool en nog wat verschillende taaltjes) van allemaal wandelaars van de WHW. Als je eenmaal een paar dagen onderweg bent ga je vanzelf de mensen die ongeveer hetzelfde schema hebben als jij vanzelf beter leren kennen.

© OpenStreetMap contributors

Achtste dag: Kinlochleven – Glen Nevis campsite

Na een zeer goede nachtrust (niet gek ook) ging ik eerst bij de Coop wat inkopen doen, waarna ik vervolgens in de stromende regen ging inpakken. Helaas bleef het best lang doorregenen, en ook dusdanig veel en hard dat mijn regenjas het niet meer trok en ik dus een soort van doorweekt raakte. Door deze regen waren er ook amper uitzichten. Tevens was de track voorzien van zeer veel grote rotsblokken waardoor het niet lekker liep. Al met al was het eerste deel van deze lange etappe niet het fijnste van de week. Ook het maken van foto’s zat er niet echt in doordat ik bang was dat de camera nog gekker gedrag ging vertonen dan hij al deed. Volgens mij heeft de camera iets te veel water en condens gezien de afgelopen week (gelukkig is hij, eenmaal thuis en goed opgedroogd, weer helemaal OK).

Toen het weer echter uiteindelijk toch beter werd, werden de uitzichten ook een stuk mooier waardoor het weer leuk werd tot vlak voor de camping, want daar dook ik een saai bos in.

Na aankomst op de camping heb ik weinig meer gedaan dan relaxen en plannen maken voor morgen: dan ga ik namelijk de Ben Nevis beklimmen…

© OpenStreetMap contributors