In de paar jaar dat ik nu met de fiets op reis ga, kan ik wel een ding met grote zekerheid zeggen: de vrijheid en het avontuur zijn ontzettend verslavend. Daarom heb ik na mijn fietstocht naar Tsjechie de knoop doorgehakt, en besloten om dit jaar een extra lange fietstocht te gaan maken. Het gaat een tocht van ruim 4 maanden worden, om precies te zijn heb ik ruim 120 dagen de tijd.
De bestemming van deze lange fietstocht wordt Istanbul, de hoofdstad van Turkije. Deze megastad is gelegen op de grens van het Europese en Aziatische continent. Omdat deze stad mij ook al vanaf kinds af aan aantrekt hoefde ik eigenlijk niet heel lang na te denken waar ik heen zou gaan fietsen.
Wanneer?
Het is nu nog net een maand voor ik op de fiets stap voor deze grote fietstocht. Het plan is om in het weekend van pasen te vertrekken, en ik geloof ik dat ik op het werk mijn collega’s heb wijsgemaakt dat ik ergens half augustus weer terug zou zijn 😉 Dat worden dus ruim 4 maanden van heel veel fietsen.
Welke route?
De reis zelf is het doel, en niet de bestemming. Dit is voor fietsreizen zeker een waarheid als een koe, vind ik in ieder geval. Aangezien ik van de 4 maanden aanzienlijk langer ‘onderweg’ zal zijn dan dat ik ‘in Istanbul’ ben, moet de route ernaartoe die ik ga fietsen wel enigszins interessant zijn.
Ik kan er natuurlijk voor kiezen om ‘letterlijk’ in een rechte lijn te gaan fietsen. Kans dat dat gaat lukken? Redelijk 0,0%. Dat ga ik dus niet doen.
Ik vermoed dat 4 maanden sowieso ruim voldoende is om ‘op tijd’ in Istanbul te geraken, dus ik kan in principe gewoon de tijd nemen en een omweg is ook niet erg. Zodoende ben ik de afgelopen maanden aan het puzzelen geslagen met het bij elkaar sprokkelen van ‘ bestaande’ routes op delen van de route en ook routes van andere fietsers die richting uit. Uiteindelijk had ik een nieuw kaartje gemaakt met een aantal ‘mogelijkheden’:
Dit is al een stuk realistischer en concreter dan een rechtstreekse lijn. Op de bovenstaande plaat met verschillende route zijn er ook bepaalde routes die een duidelijke voorkeur hebben boven andere. Zo is de kans dat ik via de noordzeekust van Frankrijk ga vrij klein.
Eigenlijk is er 1 aspect dat een erg grote rol speelt in het bepalen van de uiteindelijk route: het weer. En dit komt vooral door het verwachte weer in de Alpen. Aangezien ik dus begin april vanuit Alblasserdam ga vertrekken is de kans redelijk groot dat ik zo globaal tegen het einde van April, begin Mei al bij de Alpen ben; en dat kan voor een hoop Alpenpassen nog veel te vroeg in het seizoen zijn. Het vinden van een berijdbare pas in die periode gaat dus een rol spelen, of ik moet om de alpen heen.
Zoals het er nu uit ziet ga ik pas gedurende het fietsen beslissen wat de definitieve route gaat worden. Vooralsnog twijfel ik voor het stuk ‘na de Alpen’ uit een drietal opties, en voor het stuk tot aan de Alpen ben ik er al redelijk uit: globaal via de Ardennen/Eifel richting Straatsburg in Frankrijk, en vanaf daar het Zwarte Woud in Duitsland oversteken richting de bron van de Donau, om deze een stuk te volgen. Als ik deze op een gegeven moment zat ben, twijfel ik tussen een drietal opties:
- Via de volledige kust van de Balkanlanden via Kroatië, Montenegro, Albanië en Griekenland om dan vervolgens via de eilanden Turkije in te duiken
- Via het binnenland van de Balkanlanden via Bosnië, Montenegro, Albanië en Griekenland om dan vervolgens via de eilanden Turkije in te duiken
- De Donau blijven volgen tot voorbij Belgrado en dan via het binnenland van Servië, Bulgarije en Griekenland via het Europese deel van Turkije naar Istanbul.
Het probleem is dat ik eigenlijk gewoon een beetje last heb van keuzestress om een keuze te maken. Alle drie de opties hebben zo allemaal hun voor- en nadelen, hoogtepunten en dieptepunten. En om het helemaal leuk te maken: mocht ik nog genoeg tijd overhebben als ik in Turkije aankom, dan moet ik nog gaan kiezen of ik dit land verder ga verkennen, of dat ik (een stuk) terug ga fietsen…
Keuzes! Het leven van een fietser gaat duidelijk niet over rozen 🙂
De fiets
Voordat ik met deze onderneming van start gaat, moet natuurlijk wel mijn fiets goed op orde zijn. De fiets wordt de komende maanden namelijk het belangrijkste onderdeel dat ik meesleep op deze reis.
Nu kan ik natuurlijk de fiets naar een fietsenmaker brengen, en die alles laten vervangen wat vervangen moet worden. Aan de andere kant dacht ik: ik kom zeer waarschijnlijk door gebieden waar de dichtstbijzijnde fietsenmaker een paar honderd kilometer verderop zit; dus dan is het wel handig dat ik zelf wat basisreparaties uit kon voeren. Om dit niet helemaal onvoorbereid te moeten doen tijdens de reis, wilde ik de uitdaging aangaan om het (preventieve) onderhoud gewoon zelf te doen. Mocht het dan niet lukken, dan kon ik alsnog met hangende pootjes naar de fietsenmaker 🙂
Van te voren had ik na wat research op het wereldwijde webzz een lijstje gemaakt met onderdelen die je eigenlijk wel MOET vervangen voorafgaand aan zo’n lange reis:
- Buitenbanden
- Ketting
- Cassette
- Tandwielen voor
- Derailleurkabels
- Kleine tandwieltjes achterderailleur
- Remblokken
- Spaken
Daarnaast is het het beste om, als je dan toch bezig bent, alles gelijk lekker schoon te maken en flink in het vet te zetten; en zo geschiedde.
Nadat ik in de loop van de tijd van alles en nog wat aan gereedschap en onderdelen via internetshops had besteld ging ik in een regenachtig weekend in januari aan de slag om de fiets uit elkaar te halen, en daarna alles stuk voor stuk weer in elkaar te zetten maar dan met de nieuwe onderdelen.
Gestripte fiets
Roestige shit
Al met al heeft het in totaal een paar dagen gekost voor de fiets weer in elkaar was gezet, maar dan met gloednieuwe onderdelen, en ik er weer op kon rijden. Ik deed alles onder begeleiding van youtubefilmpjes, en ik moet zeggen dat het al met al best makkelijk ging (even afkloppen).
Op een paar kleine dingetjes na, zoals het nog bij moeten stellen van de derailleurkabels en het goed op hoogte instellen van mijn stuur is de fiets er eigenlijk klaar voor, en de eerste testrit heb ik er inmiddels ook al op zitten; zie mijn vorige blog over mijn tweedaagse trektochtje naar Oisterwijk…
Het enige wat nu nog rest is een maandje geduld 😛