Historisch Manderscheid in de Eifel

Afgelopen vrijdag aan het begin van de middag vertrok ik voor een zeer kort weekend richting het Duitse Manderscheid om de aldaar wereldberoemde Ober– en Niederburg te gaan fotograferen en wat te gaan hiken.

Het piepkleine stadje Manderscheid ligt in de Duitse staat Rijnland-Palts in de Eifel. Het kent een rijke geschiedenis, die eeuwen teruggaat.

Deel van deze rijke geschiedenis maken ook de 2 kastelen die je tussen de heuvels vindt: de Ober- en de Niederburg. De eerste van deze twee, de Oberburg, behoorde lange tijd tot het vorstendom Trier in het Zuiden. De Niederburg daarentegen behoorde bij Luxemburg. Beide burchten liggen vlak aan de rivier de Lieser, een zijrivier van de Moezel.

Om deze twee kastelen te fotograferen had ik een mooi uitzichtpunt gezocht langs de weg de L46, die met een haarspeldbocht vanuit het stadje richting de burchten gaat. Langs deze weg heb je een mooi uitzicht op de twee burchten, en met zonsondergang had ik in deze tijd van het jaar tevens een mooie zonsondergang in het verlengde van de kastelen wat voor mooie kleuren in de lucht zorgde.

 

Toen eenmaal de mooiste kleuren uit de lucht waren ben ik weer teruggegaan richting de camping waar ik deze twee nachten zou overnachten. Kon ik gelijk de tent ook weer testen, die was namelijk tijdens mijn vorige kampeertripje naar de Franse Elzas kapot gegaan. Gelukkig heb ik hem kunnen fixen met een nieuwe stok en hij doet het nu weer 😉

 

Dagje wandelen…

Uiteraard moest er naast het fotograferen ook nog gewandeld worden om de kilometers en hoogtemeters op peil te houden. Voor dit weekend had ik een aantal wandelingen in de omgeving van Manderscheid uitgezocht, om er elke dag één te lopen. Helaas werd het er slechts eentje 😉

Op de dag van aankomst wilde ik in eerste instantie een korte toch gaan lopen van hooguit 2 uur. Helaas kwam het hier niet meer van doordat ik vrij laat aankwam, en toen ik boodschappen gedaan had en gegeten was het inmiddels al tegen zonsondergang. Daarom besloot ik die avond maar foto’s te gaan maken. Dat was zoals je gezien hebt best geslaagd 🙂

‘s-Zaterdags ging ik wel aan de wandel, en wel een wandeling die ik ook lopend kon bereiken omdat hij vertrok vanuit het centrum van Manderscheid. Volgens mijn wandelgids was de tocht tegen de 15 kilometer, maar ik voegde er ruim 2 kilometer aan toe door niet via de snelste route naar de stad te lopen maar via wandelpaden door het bos. Hier kreeg ik gelukkig geen spijt van, want het pad ging eerst door glooiende heuvels en vervolgens door het bos langs een erg hoge klif steil boven het riviertje de Lieser. Erg mooi om te lopen!

Nadat ik Manderscheid en zijn burchten gepasseerd was ging de route al snel weer door het bos, en nu wederom hoog boven de Lieser. Het pad was nu zo smal dat je elkaar niet kon passeren, en ik moest goed uitkijken waar ik mijn voeten neerzetten want struikelen is hier serieus gevaarlijk.

Uiteraard ging alles goed, en na een tijdje veranderde het landschap langzaamaan en ging het een poosje door weer wat opener landschap, wat zo te zien aan de pootafdrukken diende als weide voor schapen en/of geiten.

Na het passeren van de weides kwam het mooiste stuk: een stukje langs de Germanienbrucke en vervolgens door de idyllische Wolfschlucht. De laatste is een prachtige nauwe kloof met hoge vulkaanrotsformaties die nog erg wild en ongerept aandoet. Het was hier erg mooi wandelen, en ook erg goed oppassen door de vele losliggende rotsen. Ik vond het eigenlijk jammer dat de kloof zo kort was… In dit soort kloven kan ik mij wel uren vermaken 🙂

 

Na de schlucht bijna letterlijk uitgeklommen te zijn via een keisteile trap ging het langzaamaan richting de Mosenberg  Dit is het hoogste punt van de wandeling, met 515 meter boven NAP. Het bewandelen van deze berg ging met af en toe best steile stukjes, en ik merkte dat ik er best moeite mee had doordat mijn knie liep te sputteren. Hier kreeg ik aan het einde van de vakantie in Frankrijk ook al last van, maar dacht eigenlijk dat het al over was. Helaas niet dus…

Op de top van de Mosenberg staat ook een schuilhut. Hier heb ik dus even uit zitten rusten en eten, zodat ik met een gevulde maag richting de laatste kilometers kon gaan.

Voordat ik echter de trail oppakte terug richting Manderscheid, ging het eerst nog een paar honderd meter richting een heus kraterbergmeer, de Windsbornkratersee. Hier had ik me helaas iets te veel van voorgesteld. In werkelijkheid vond ik het uitzicht over het meertje erg tegenvallen, en dan vooral door de vele bomen en struiken die mijn zicht belemmerden over het meertje. Gelukkig waren er ook interessante lavarotsformaties, dat maakte het niet geheel nutteloos dat ik erheen gewandeld was…

Na dit meer ging het eigenlijk redelijk rechttoe, rechtaan weer terug richting Manderscheid. Om eerlijk had ik nu een stuk minder oog voor het landschap. Deels omdat het wat minder interessant was, en ook omdat ik nu echt last van mijn knie begon te krijgen. Helaas zou die knie ook de reden zijn dat het bij deze wandeling bleef dit weekend, ik heb geen zin om het nog meer te forceren…