Door Noord-Italië naar Slovenië en Kroatië

Het is alweer een tijdje terug dat ik een rustdag heb gehouden. De vorige is alweer meer dan een week geleden, in Venetië.

Ondanks dat ik op een camping buiten de stad stond, ben ik wel Venetië ingeweest. Gewoon met een bus die voor de camping stopt, want fietsen mag niet in de Italiaanse stad. Daarmee zijn ze waarschijnlijk de enige stad ter wereld waar fietsen verboden is. Maakt niet uit, ik wil er niet eens fietsen, zo druk is het en zoveel bruggetjes zijn er 😛

 

Door de regen voor aankomst in Venetië was mijn ketting nogal verroest. Oepsie! 😮

Na mijn vertrek uit Venetië ging het via laagland, niet heel ver van de zee af, richting Triëst; de poort naar de Balkan. Dit fietsen ging vooral snel en was eigenlijk ook best saai. Het leek op de architectuur en taal na best wel op Nederland, maar daarvoor ben ik niet deze kant op aan het fietsen 😀

Hoogtepunt was het plaatsje Aquileia, dat bekend staat om zijn oude Romeinse rommel. Het schijnt tweeduizend jaar geleden één van de grootste steden van de (westerse?) wereld te zijn geweest met ruim 100.000. Nu wonen er maar een paar 1000…

Naarmate ik in de buurt van Triëst kwam moest ik weer wat gaan klimmen. Niet heel zwaar, wel frustrerend omdat het op een erg drukke kustweg was. Ik had ook last van een hele vervelende tik en ik had ook het gevel dat de crank los zat, dus op een parking gestopt om het te proberen te fixen. Het leek te hebben geholpen!

Tijdens het fixen kwamen er nog een aantal langeafstandsfietsers langs, een tweetal duitsers die op de racefiets naar Istanbul onderweg zijn, en een Nederlands koppel dat in Januari al vertrokken was en op weg is naar ‘verweggistan’. Deze 2 koppels waren iig elkaars tegenpolen qua bagage: de duitsers waren extreme lightweight, terwijl de Nederlanders aanzienlijk meer bagage bij zich hadden dan ik.

Na Triëst gepasseerd te zijn duurde het niet lang voor ik Slovenië inreed, en dit ging over een uitstekend fietspad naar Izola, aan de kust. Vervolgens reed ik alweer vrij snel Kroatië in (Slovenië wedijvert met Luxemburg om plek als hekkesluiter wat betreft het aantal fietskilometers: beiden tussen de 20 en 30…).

Aangezien Kroatië tegenwoordig ook bij Schengen hoort (en de euro heeft) wederom een ‘stille’ grenspassage. Nu ging het door de binnenlanden van Istrië richting de kust om daar de ferry te pakken naar het eiland Cres.

In de binnenlanden van Istrië was het fietsen ook gelijk een stuk zwaarder: het is namelijk geen moment vlak geweest. Ook fietste ik grotendeels over grindpaden met keien zo groot als mijn hoofd, en ik kreeg ook een paar keer boze kuthonden achter me aan (niet tof!)

Uiteindelijk ging het via de eilanden Cres, Krk, Rab en Pag richting de kuststad Zadar. Tijdens het wachten op de ferry van Krk naar Rab ontmoette ik nog een aantal fietsers die ook op weg zijn naar Istanbul. TIjdens de lange overtocht van Krk naar Rab ervaringen uit kunnen wisselen, en ik begreep dat de kustweg een drama is, en dat mijn keuze om via de eilanden te gaan een goede was.

Uiteindelijk met 1 van deze fietsers, de Engelse Wilf, over de eilanden Rab en Pag gefietst. Erg leuk om ter afwisseling samen te fietsen met iemand, ook al namen we aan het einde van de dag weer afscheid vanwege te grote verschillen in tempo.

De eilanden waren trouwens erg afwisselend om over te fietsen: Cres erg rustig, en best veel bos; op Rab fietsten we voornamelijk langs de kust over een soort boulevard; en op Pag was het net of je door een maanlandschap fietste. Sowieso was deze dag superafwissekelend, aangezien we ook nog een stukje vastelad meepakte en daar over de flanken van het Velibit-gebergte fietsten. En Passent kwamen we op Pag ook nog een viertal thaise monniken tegen die te voet uit Thailand waren komen lopen en al 2 jaar onderweg waren. Dit allemaal voor de vrede. Een nobel doel, maar gezien de huidige wereldorde lijkt het helaas niet te helpen 🙁

Nu zit ik inmiddels in Zadar, tijdens een welverdiende rustdag.  Afgelopen week was erg zwaar vanwege de vele beklimmingen. Ik vind het zelfs zwaarder dan de Alpen… Desondanks was het het zeker waard, en weer een geweldige fietsweek…

Vandaag even wat fietsonderhoud gedaan, en wat rondgekeken in de stad…