2 Dagen wandelen over het Midden-Limburgse Pieterpad

Het begon weer te kriebelen om eens weer een trektochtje te voet te gaan maken, het was alweer te lang geleden dat ik dat had gedaan.

Omdat ik het bij een weekend hield, bleef het een tweedaagse in eigen land. Ik zat eerst te twijfelen aan een stuk lopen op 1 van de LAW’s die ik al aan het lopen ben; of aan een nieuwe starten. Na een korte zoektocht op booking.com werd het het Pieterpad. Ik kon namelijk een trekkershutje boeken halverwege Roermond en Venlo, en het Pieterpad loopt er nog net niet over het terras van de bijliggende herberg.

Zodoende ging ik op zaterdagochtend met de auto richting Roermond om daar te starten met mijn eerste schreden op Neerlands bekendste lange afstands wandelroute.

Dag 1: Roermond –> Swalmen (19km)

De auto parkeerde ik op een P+R parkeerterrein vlakbij het terrein. De bedoeling is dat ik morgen vanuit Venlo weer met de trein terugga naar Roermond om dan weer met de auto richting huis te gaan.

Helaas loopt het Pieterpad niet door Roermond, maar langs de oostrand van de Limburgse stad. Daarom had ik thuis al een aanlooproute uitgestippeld via het Limburgse wandelknooppuntennetwerk in een zo goed als rechte lijn naar het Oosten. Dit stukje door Roermond was niet het meest spectaculaire stukje lopen uit mijn wandelcarriére, in ieder geval niet iets om speciaal voor naar Limburg te rijden 😉

Na een kilometertje of 5 zag ik dan toch de eerste rood-witte blokmarkering van Neerlands beroemdste wandelroute, en toen had ik ook pas het gevoel dat ik eindelijk ECHT op pad was. Hoe je het ook bekijkt, zo’n aanlooproute door een willekeurige ‘gemiddelde’ stad blijft niks meer en niks minder dan een ‘moetje’.

Wat volgde was een redelijk afwisselende wandeling, die me afwisselend door bossen, door boerenland en door natuurgebieden met grote koeien voerde. Erg relaxed wandelen, en ook de weergoden werkten goed mee. Sterker nog, na een krap uurtje ging de jas uit; daar was het veels te warm voor.

Bij Boukoul kwam ik ook nog langs een kasteel, dat me enigszins bekend voorkwam. Even later bedacht ik me dat ik hier vorig jaar niet zo heel ver vandaan tijdens mijn fietstocht door de Ardennen en langs de rivieren gekampeerd had op een natuurkampeerterrein.

Na een kilometer of 15 gewandeld te hebben kwam ik in de plaats Swalmen aan, waar ik ook het riviertje de Swalm mocht gaan volgen. Dit ligt in een mooi dal, met prachtige meanderende bochten. Helaas volg je tijdens het lopen de loop van het riviertje niet heel erg dichtbij maar meer van een afstandje, jammer!

Na de Swalm een kleine 3 kilometer gevolgd te hebben kwam ik bij mijn overachtingsadres, de Herberg De Bos, waar ik een trekkershutje had gehuurd. Inchecken ging vlot, ondanks dat het restaurant en cafe van de herberg bommetje vol zaten. ’s Avonds nog wat gegeten in de herberg, en daarna lekker uitrusten van mijn langste hike van 2023 tot nu toe.

Dag 2: Swalmen –> Venlo (20km)

Omdat de herberg pas om 10 uur opengaat was het helaas ook pas vanaf die tijd mogelijk om ontbijt te krijgen. Gelukkig kon ik wel een ontbijtpakket samen laten stellen en ‘s-avonds meenemen naar de hut, want ik vond 10 uur echt te laat. Tegen die tijd hoopte ik namelijk allang op pad te zijn.

En niet heel verrassend was ik dat uiteindelijk ook, nog voor negen uur liep ik weg van de herberg en ging het bos in.

Wat volgde was 1 van de mooiere wandelingen in Nederland die ik gemaakt heb, zeker een LAW. Niet zo mooi als in de heuvels van Zuid-Limburg, maar wel mooier dan bijvoorbeeld het Grenslandpad in Noord-Brabant. Ik denk dat het landschappelijk vergelijkbaar is met het Trekvogelpad dat ik op de Veluwe een stuk gelopen heb, maar dan rustiger. Hoe je het ook wendt of keert, de Veluwe is nog steeds het populairste bos in Nederland en dat merk je gewoon aan de drukte.

De reden dat ik dit stuk zo mooi vond: ik liep bijna de hele dag door het bos, met links af en toe uitzicht op akkers, en rechts bijna continue uitzicht op heuveltjes of steile wandjes. Deze heuveltjes en steilranden zijn de overgang van het midden- naar het hoogterras van de Maasvallei. Het Pieterpad volgt deze steilrand bijna de gehele route, en soms klim je dus omhoog.

Al met al erg leuk wandelen, met als hoogtepunt een stuk waar je op het hoogterras loopt met links van je een steile afgrond naar beneden. Dit stuk was op een smal paadje, en er kwamen ook een paar mountainbikers voorbij, en ik dacht op een gegeven moment echt even ‘daar moet je niet te hard mee naar beneden pleuren’…

Uiteindelijk was het een beetje gedaan met de mooie bossen en toen ik eenmaal Tegelen passeerde was het eigenlijk echt over. Hier merk je al duidelijk de invloeden van de stad Venlo, en voor mij betekende dit ook bijna het einde van dit weekendtripje. Na aankomst op het station had ik net de trein naar Roermond gemist, maar gelukkig hoefde ik maar een half uurtje te wachten op de volgende trein, die mij binnen 25 minuten terug naar de auto bracht.