Na terugkomst van mijn reis naar Denemarken had ik na een paar dagen thuis zijn alweer zin om op het stalen ros te springen. Deze keer geen trektocht, maar gewoon vanuit een gehuurde Ferienwohnung.
Uitvalsbasis was het kleine dorpje Solden, grofweg 15 kilometer ten zuiden van het Duitse Freiburg im Breisgau; de onofficiële hoofdstad van het Zwarte Woud, en strategisch gelegen op de rand van het Zwarte Woud en de Rijnvallei; waardoor de mogelijkheden om te fietsen groot zijn.
In totaal maakte ik in deze week een viertal ritten op de fiets. De fiets van dienst was weer de Wind #89, deze keer voorzien van 40 milimeter Schwalbe G-one allround banden voor extra comfort en grip op de bospaden. Ik wilde me namelijk niet vastpinnen op geasfalteerde wegen.
Tocht 1: door de Rijnvallei en de Kaiserstuhl (87km / 1009hm)
De eerste dag koos ik ervoor om als ‘opwarmer’ richting de Rijnvallei te gaan, mede ook omdat er in het Zwarte Woud nogal onvoorspelbaar weer voorspeld was voor vandaag.
Na iets meer dan 25 kilometer gereden te hebben kwam ik in het dorpje Botzingen, waar de eerste klim van de vakantie begon. Dit is de klim naar de Vogelsangpas, een pas in het Kaiserstuhl-gebergte op 383 meter hoogte. De klim is net geen 3 kilometer lang, en voor een eerste klim sinds mijn reis naar het Sauerland twee maanden eerder vond ik het een best pittig stukje omhoog fietsen. Wat ook niet meehielp was dat er boven niet echt een mooi uitzicht is ofzo. Gelukkig mocht ik als beloning wel een stukje highspeed afdalen, maar daarna begon al vrij snel de klim naar de Texaspas; een pasje op 385 meter hoogte. Deze was gelukkig iets makkelijker dan die naar de Vogelsangpas. Boven aangekomen werd ik ook beloond op een paar prachtige uitzichten, vooral op wijngaarden.
Nu mocht ik wederom flink afdalen, tot ik uiteindelijk uitkwam bij de Rijn. Deze bleef ik een flink stuk volgen over een prima gravelpad tot even voorbij Breisach am Rhein, waarna het via Bad Krozingen weer terug ging richting Solden. Hier was ik uiteindelijk net op tijd terug voor het stevig begon te regenen.
Max elevation: 442 m
Total climbing: 989 m
Tocht 2: Naar de top van de Belchen (105km / 2377hm)
Mijn tweede ritje ging wel het Zwarte woud in, ook al waren de weersvooruitzichten nog steeds niet florissant. Desondanks besloot ik de gok toch te wagen, en zo vertrok ik dik ingepakt zuidwaarts om uiteindelijk via een aantal wijndorpjes de lange klim naar Schonau im Schwarzwald aan te vangen. Deze klim komt uit op het topje bij de Kreuzweghutte. De klim is ruim 10 kilometer lang, maar nergens erg steil, en ik vond hem daarom prima te verteren. Wat ik erg mooi vond was dat ik continue door een mistig bos fietste. Uitzichten had ik daarom niet, maar doordat de wereld wel heel erg klein is, en omdat het sowieso er rustig was op de weg, vond ik het wel een apart sfeertje hebben tijdens het klimmen. Als beloning brak er boven ook warempel de zon door, en ik had eveneens een mooi uitzicht.
Hierna volgde een korte afdaling, waarna ik een nog korter klimmetje voor de kiezen kreeg naar het langlaufcentrum ‘Hohtann’. Nu was het niks meer dan een zogenaamde wandernparkplatz… niks te zien dus. Via een snelle afdaling ging het nu richting Schonau, waar ik bij een bakkertje even wat te eten ging scoren. Vervolgens ging het linksaf richting de Belchen, 1 van de hoogste toppen van het Zwarte Woud.
De klim naar de Belchen is voor een deel een doorgaande weg, die nu niet al te druk was. Even na de helft moet je afslaan naar een doodlopende weg, die eerst langs een grote parkeerplaats leidt, en vervolgens naar een hotel op de top. Boven bij het hotel aangekomen heb je vrij uitzicht in alle richtingen, en dat was de zware klim het best waard. Helaas was het hierboven op ruim 1350 meter hoogte aardig fris, dus ik koelde heel snel af. Ik ging dus snel weer naar beneden, en kwam uiteindelijk via het Munstertal weer in Staufen terecht; vanaf waar het niet heel ver meer naar Solden was. Uiteindelijk was dit een erg mooie; maar ook erg zware rit.
Max elevation: 1356 m
Total climbing: 2354 m
Tocht 3: Nog meer Markgrafernland (86km / 828hm)
De derde fietstocht die ik maakte vanuit Solden was er eentje in de orde ‘wat minder heftig’. Dit omdat mijn rit van gisteren nog duidelijk in de benen zat.
Ter variatie had ik nu wel flink wat gravelpaden in de route opgenomen. Zo ook in het begin, waar ik via bospaden een heuvel over zou steken. Helaas was de combinatie steil pad en gravel niet de beste voor mij, dus dat werd een stukje duwen. Gelukkig was het maar kort, en kon ik daarna relaxed verder door het bos.
Vervolgens ging het richting de Rijn, die ik oppikte op praktisch de plek waar ik hem 2 dagen geleden verlaten had. Nu ging het wederom zuidwaarts, +- 25 kilometer over een perfect gravelpad. Na het verlaten van de Rijn was het helaas gedaan met de leuke paden, het vervolg ging voornamelijk over fietspaden langs drukke Bundesstrassen. Daarnaast speelde mee dat ik niet meer helemaal fris op de fiets zat, dus ik vond het wel best.
Max elevation: 427 m
Total climbing: 778 m
Tocht 4: Rinkensattel, Feldberg en Schauinsland (94km / 2177hm)
3 beklimmingen op het programma vandaag, waarvan de eerste gelijk na het doorkruisen van Freiburg al begint. Dit is de klim naar Rinkensattel, een erg mooie rit naar 1195 meter hoogte. Ik fietste over een erg rustige bosweg, met zo goed als geen autoverkeer; op een 4×4 van een boswachter oid na. Dit komt mede doordat de weg in eerste instantie eindigt bij een paar huizen, en vanaf daar alleen nog maar toegankelijk is voor wandelaars, fietsers en bosvoertuigen. Erg relaxed. Boven aangekomen ook een schuilhut, en paar prachtige uitzichten.
Een korte afdaling is wat volgt, en dan kom ik uit in het dorpje Hinterzarten; nog steeds genietend van mooie uitzichten rondom. Na Hinterzarten begin ik aan de beklimming naar de Feldbergpass, en daarop de Feldberg zelf. De Feldberg is de hoogste berg in het Zwarte Woud, dus je komt er bijna niet onderuit om deze een keer ‘mee te pakken’ als je hier in de omgeving aan het fietsen bent. Helaas valt dit echter erg tegen: de route om de Feldbergpass op te gaan is een doodordinaire Bundesstrasse, die helaas ook nog eens erg druk is. Door het fietsen op deze weg, de B317, was ik uiteindelijk meer bezig met het op het verkeer letten dan met een lekker stukje fietsen. Uiteindelijk was dit fietsen dusdanig demotiverend, en dat in combinatie met mijn toch al niet super-fitheid, maakte dat ik de klim naar de top van de Feldberg liet schieten en na het passeren van de pas gelijk de afdaling inzette richting Todtnau.
Gelijk na Todtnau begon ik aan de volgende grote klim van de dag: die naar de Schauinsland. Deze was gelukkig wel een stuk rustiger. Hierbij hielp het volgens mij wel dat er in Todtnau al borden stonden met bericht dat de weg verderop was afgesloten. Ik was echter vastbesloten deze straal te negeren, ik zou wel zien of ik er met de fiets niet langs kon. Meestal kan dat namelijk prima.
Boven op de Schauinsland aangekomen wederom paar mooie uitzichten, en nog steeds geen afsluiting gezien. Deze zit dus blijkbaar in de afdaling naar Freiburg… dat belooft wat voor als ik er inderdaad niet langs kan en weer terug omhoog moet 😛 Ik nam echter toch het risico, en inderdaad na bijna 5 kilometer afdalen was de weg werkelijk afgesloten vanwege asfalteringswerkzaamheden. Toevallig stond er een auto met wegwerkers, en heb ik maar even gevraagd of ik er langs kon. Dit zou inderdaad kunnen, alleen ze waarschuwden wel dat het asfalt zeer vers was en een temperatuur van ruim 160 graden had. Ze wisten niet zeker of dit wel goed voor mijn banden zou zijn. Ik had weinig zin om dit uit te testen, maar net voordat ik weer terug omhoog ging kwam ik een zijpad van de doorgaande weg tegen, die het bos inging. Via een beetje improviseren kwam ik zo via prima bospaden uiteindelijk in het dorpje Horben terecht, waar ik wederom een paar van de mooiste uitzichten van de week had. Vanaf hier was het niet ver meer naar het Hexental, het dal waar Solden ook ligt.
Max elevation: 1242 m
Total climbing: 2154 m
Terugblik
Na 4 tochten rond Freiburg in het Zwarte Woud en de Rijnvallei te hebben gemaakt, kijk ik terug op een prachtige week. Qua weer zat het sowieso erg mee, al was het vooral op de eerste klimdag best frisjes.
Qua beklimmingen merkte ik dat het al weer te lang geleden was dat ik fietsend geklommen had; want het ging duidelijk niet zo soepel. Vooral op de klim naar de top van de Belchen heb ik duidelijk teveel in het rood gefietst, aangezien ik op een gegeven moment bijna van mijn fiets afviel van vermoeidheid. Mogelijk hielp het ook niet mee dat ik voor het eerst sinds tijden weer 1 of ander poedertje met suikers en zouten en weet ik veel wat voor shit nog meer in mijn drinken had gedaan. Hier kreeg ik wederom, net zoals in het verleden, weer last van mijn maag van.
Tegenvallers waren er ook: zo had ik me duidelijk verkeken op de drukte naar de Feldbergpas; dit was gewoon niet leuk. Het is niet dat ik angstig op de fiets zit, maar ik wil wel het verkeer in de gaten houden en dan geniet je dus minder van de omgeving.
Verder was ik ook erg blij met de 40mm bandjes met noppenprofiel die ik last minute nog op de fiets had gezet. Sowieso vanwege de grote hoeveelheid bospaden die er in de omgeving te vinden zijn, maar ook vanwege de niet altijd even florissante kwaliteit van het asfalt-wegdek of de betonpaden tussen de wijngaarden. Comfort is alles voor een leuke fietsrit 😉