2 dagen met de racefiets in de Schneifel

Laatste weekend van September gaven ze prachtig fietsweer op in de Duits-Belgisch-Luxemburgse grensstreek, en dat vond ik een uitstekende reden om de racefiets achter in de auto te leggen om vervolgens 2 dagen in deze prachtige regio te gaan fietsen.

Mijn uitvalsbasis was gelgen tussen het stadje Prüm en het dorpje Rommersheim, vanaf waar ik zowel te voet als te fiets meerdere kanten op kon

De regio waar ik verbleef ligt in het Duitse middengebergte de ‘Eifel’, en meer specifiek de Westeifel of de Schneifel.

Tijdens het weekend maakte ik een tweetal ritten door de regio.

Rit 1: Mooi rondje door de rivierdalen van de Nims, Enz en Prüm (123km)

Na het voortreffelijke ontbijt uiteindelijk tegen half 11 op de fiets gestapt. Ik had een route gemaakt die eerst een stukje naar het noorden zou voeren tot ik bij Rommersheim het Nimstal in zou rijden. Hierbij kreeg ik al gelijk een klimmetje voor de kiezen om de benen op te warmen.

Na Rommersheim kwam ik door het wonderschone natuurgebiedje ‘Schonecker Schweiz’. Hier reed ik door erg mooie donkere bossen langs het riviertje, met redelijk steile wanden links en rechts. Ik fietste ik ook grotendeels over halfverharde paden. Gravelpaden, maar dan wel met een soort goedje nog een soort van aangestampt. Op zich prima te fietsen met mijn race-slicks, al moest het tempo wel iets omlaag om ze niet stuk te rijden op de vele takken/dennenappels/stenen etcetera.

Ik bleef het dal van de Nims lange tijd volgen, tot voorbij Bitburg. Tot aan Bitburg was het erg mooi fietsen, voorbij deze grote stad werd het dal wat minder mooi. Vooral drukker, het is te merken dat de stad zijn invloed hier laat gelden.

In het dorpje Wolsfeld ‘sloeg ik rechtsaf’ om een heuvelrug in het Wolsfelderwald over te steken. Deze klim ging redelijk geleidelijk, en bracht me uiteindelijk na een afdaling in het dal van het riviertje de Enz. Het stuk van de Enz waar ik nu kwam te fietsen was werkelijk prachtig, en ook gelijk een stuk rustiger dan het Nimsdal.

Ik reed door tot het stadje Neuerburg, dat er erg toeristisch uitzag met ook redelijk wat mensen op de been. Hier was het dal ook gelijk heel erg smal, best mooi!

Voorbij Neuerburg werd het fietsen wat saaiig, omdat ik op een voormalige spoorlijn kwam te fietsen die me de komende 40 kilometer via Pronsfeld naar Prüm terugbracht. Dit fietspad op spoorlijn liep echter het grootste deel van de tijd door een dichte tunnel van bomen en struiken. Op zich kon ik lekker doorfietsen, maar het ging uiteindelijk redelijk op de automatische piloot omdat ik nul komma nul uitzicht had.

Uiteraard had ik mijn appartement weer op een hoog punt geboekt, dus na het passeren van Prüm stond er nog een laatste klimmetje op de agenda. Deze was echter ook nog goed te verteren, ondanks de reeds 122 kilometers die ik in de benen had.

Rit 2: Rondje naar de Schwarzer mann en door het dal van de Prum (59km)

Op de tweede dag van mijn tweedaagse minivakantie in de Westeifel had ik een niet zo heel groot rondje gepland, krap net 60 kilometer.

Het begon weer met een afdaling naar Prum, dat ik vrij snel doorstak om aan de andere kant van het dal gelijk weer te mogen klimmen om het dal uit te komen. Hierna volgde nog een snelle daling en klim, om uiteindelijk in Sellerich te beginnen aan de lange klim naar de Schwarzer mann. Dit is met 699 meter boven nap de hoogste berg van de Schneifel, en de op 2 na hoogste berg van de Eifel.

Deze klim was eigenlijk weinig spectaculair. Ik fietste bijna continue in bos. Vanaf enig moment ging de klim ook heel erg relaxed omhoog over een lange rechte weg. Enige nadeel hiervan was wel dat het autoverkeer met vrij grote snelheid voorbij komt (100km), dus ik was erg blij met mijn Garmin radar.

Na de Schwarzer mann ging het verder door de Schneifel, en via nog een aantal kleinere bulten, typische eifeldorpjes en heel veel veegronden kwam ik weer in het Prum-tal terecht, vanaf waar het niet ver meer naar mijn appartement was. Ook vandaag weer erg mooie fietsdag, en ook het zonnetje was heer debet aan.