Fietsend door het zuiden van Engeland langs de Kanaalkust

IJsregen. Hagel. Windkracht 6, tegen.

Dat is een denk ik wel accurate omschrijving van mijn eerste 50 fietskilometers van mijn 5 weken durende fietstocht in April en Mei 2024. Het is het noodzakelijke ritje dat mij op een vrijdagmiddag na het werk richting de haven van Hoek van Holland brengt, vanaf waar ik met de boot van Stena Line richting het Engelse Harwich zal varen om daar te beginnen aan een fietstocht die mij globaal langs de Engelse kanaalkust zal voeren.

Na een, ondanks de stormachtige wind,  goede overvaart fietste ik al om half 7 de boot af en ging het linea recta richting de grenscontrole. Hier was ik zo doorheen, en dat verbaasde me een beetje na de Brexit. Ik had eigenlijk verwacht een verhoor zoals je in de VS te krijgen, maar dat viel gelukkig reuze mee. Meer dan ‘wat kom je doen’ en ‘hoe lang blijf je’ was het niet.

Dag 1 –> Dag 4: Van de Noordzee naar de Kanaalkust (+- 300km)

Harwich ligt aan de Noordzeekust, en als ik richting de kanaalkust wil moet ik eerst een hele grote barrière passeren: Londen. Dwars erdoorheen valt sowieso al af, omdat ik geen zin heb in zo’n grote metropool in de eerste dagen van mijn reis. Eromheen wordt het dus, en in de praktijk betekent dit dus dat ik er langs de oostkant langs fiets via plaatsen als Colchester en Maldon. Verder fiets ik door een licht heuvelachtig landschap dat mij soms langs de kust voert en soms wat verder landinwaarts. Onderweg best door mooie parkachtige bossen met een dik bloemenbed op de bosbodem, en dan weer vlak langs de kust waar de bootjes liggen te wachten voor gebruik…

Op mijn eerste dag valt het nog mee met het fietsen door de bebouwing; maar op de tweede dag is het merkbaar dat ik dichter en dichter in de buurt van de metropool kom. Lang duurt het dan ook niet voor ik bij de rivier de Thames kom, in de buurt van Tilbury. Volgens de berichten zou er hier een fiets- en voetveer moeten varen, maar die is helaas sinds eerder dit jaar uit de vaart genomen. Kut! De dichtstbijzijnde brug is de zogenaamde ‘Dartford crossing’. Probleem: hier mag je niet overheen fietsen, en eigenlijk wil je dat ook niet want je fietst dan over een doodordinaire snelweg.

Gelukkig hebben de autoriteiten hier wel wat op bedacht: er is de mogelijkheid om gebruik te maken van een speciale shuttle-service naar de overkant. Om hiervan gebruik te maken moet je je melden bij een gebouwtje vlak langs de snelweg, waar aan de muur een telefoon met vaste lijn hangt welke je kan bellen om te zeggen dat je gebruik wilt maken van de shuttle. Dit was op zich goed geregeld, de shuttle was er binnen een kwartiertje. Aangezien hij maar 2 fietsen tegelijk meeneemt, kan het zijn dat je moet wachten. Dit duurt meestal niet heel lang, een ritje duurt nog geen 10 minuten. Het enige nadeel vond ik het vinden van het huisje met de telefoon; de toegangsweg die je in moet fietsen is gelijk een soort oprit naar de snelweg, en het lijkt net of je er niet mag fietsen. Niks blijkt minder waar, na een paar honderd meter zijn zelfs duidelijke fietsstroken op het wegdek zichtbaar.

Na in de buurt van Wilmington even gezwaaid te hebben naar de Long man of Wilmington zag ik bij het plaatsje Seaford eindelijk het Kanaal opdoemen, en als ik mijn hoofd iets naar links en rechts draaide kon ik ook gelijk een paar van de beroemde krijtrotsen zien.

Dag 4 –> Dag 7: Westwaards richting het Isle of Wight (+- 200km)

Na bij Seaford de kust bereikt te hebben ging het de komende uren pal langs de kust verder westwaards, richting Brighton en verder. Een flink stuk fietste ik over een promenade pal aan het strand, met links de zee en rechts gelijk de torenhoge kliffen. Erg leuk om hier zo vlak onder te de krijtrotsen te fietsen, het wisselt de route een beetje af.

Het is niet zo dat ik vanaf nu alleen maar langs de kust blijf fietsen. Om het afwisselend te houden verdwijn ik met enige regelmaat ook weer wat meer landinwaarts; zoals bijvoorbeeld naar het South Downs national park. Dit is een heuvelrug die eigenlijk over zo’n beetje de hele breedte van de zuidkant van Engeland loopt, en het is er erg mooi wandelen en fietsen.

Na de South Downs gaat het weer in een bijna rechte streep zuidwaarts, nu naar Hayling island. Dit is een Kanaaleiland tegenover de grote stad Portsmouth. Hier kan ik via mooie fietspaden langs de kust richting de stad fietsen, om daar de veerboot naar het Isle of Wight te pakken, het volgende Kanaaleiland van mijn reis.

Fietsen op de kanaaleilanden staat al een flinke poos op mijn verlanglijstje, en het Isle of Wight is feitelijk het eerste ‘echte’ eiland waar ik dat zal doen. Dit omdat Hayling island met een brug met het vasteland is verbonden; daarom voelt dat toch als een ‘nepeiland’ 🙂

Op Wight kom ik door middel van een grote voet- en fietsferry vanaf Portsmouth naar Ryde; een catamaran. De overtocht ging best vlot, en op de boot hadden ze een flinke parking voor fietsen. Ik denk dat er meer dan 20 fietsen meekonden, maar ik was nu de enige. De boot was verder best goed bezet..

Tijdens het fietsen op het eiland ging ik net zoals op het vasteland afwisselend over boerenlandweggetjes landinwaarts en over fietspaden dichter bij de kust. Best leuk fietsen, al waren de laatste pakweg 10 kilometer best hevig omdat het weer snel verslechterde en vooral de wind erg stevig ging waaien. In de buurt van Freshwater bay moest ik over een kustweg die ook diende als doorgaande weg, en hier was de windkracht 7 van opzij niet leuk meer, omdat het best link is vanwege de passerende auto’s. Gelukkig heb ik het overleefd, maar echt genieten van de mooie uitzichten deed ik niet echt.

Kamperen deed ik op een relaxte camping vlakbij Totland en ook de befaamde ‘Needles’, een aantal afgebroken rotsen op de westpunt van het eiland. Hier besloot ik de volgende ochtend nog even naar toe te fietsen, 5 kilometer heen en 5 kilometer terug. Best de moeite waard, het uitzicht is best tof.

Dag 7 –> Dag 12: Verder westwaarts, naar Plymouth (+-400km)

Inmiddels was ik ook alweer de Solent overgestoken, dat is de zeestraat die Isle of Wight van Engeland scheidt. Gelijk ging het weer landinwaarts, via het New national forest en met een boog richting Poole. In het National Forest reed ik voornamelijk over grindpaden, en ook tussen de loslopende paarden, pony’s en ezels. Erg leuk fietsen.

Vanwege het gebrek aan campings langs de route die open waren, had ik in Winborne Minster een hotel geboekt. Hier aangekomen bleken ze een overduidelijke aversie te hebben tegen het veilig neer kunnen zetten van mijn fiets. Ze bleven alle door mij aangedragen opties maar afdoen als ‘Fire hazard’, dus toen was ik er wel klaar mee. Erg jammer, maar ergens was ik er wel blij mee want na doorgefietst te zijn naar Poole had ik daar een nog veel relaxter hotel gevonden. En hier mocht ik, zoals ik gewend ben, mijn fiets gewoon veilig stallen. zonder discussie 🙂

Op een gegeven moment kom ik ook bij het bekende Corfe castle. Dit is niks meer en niks minder dan een eeuwenoude kasteelruïne, gelegen in een mooie idyllische heuvelachtige omgeving. Na dit kasteel kwam ik op een weg terecht die midden door een militair terrein ging en over de kam van een reeks heuvels ging. Erg mooie route, met rondom prachtige uitzichten. Je moet alleen rekening houden met de toegang, omdat het blijkbaar niet altijd toegankelijk is. Verder wordt er redelijk veel gewaarschuwd voor explosieven naast de paden, dus ik bleef maar gewoon op de weg fietsen 🙂

1 van de redenen dat ik in deze tijd van het jaar ging fietsen, was omdat deze periode statistisch gezien het droogste van het jaar is in het verenigd koninkrijk; en dat komt dan nog bovenop het feit dat de zuidkust van Engeland sowieso al weinig neerslag kent omdat het normaal gesproken ‘overwaait’. Volgens de statistieken valt er hier per jaar zelfs minder regen dan in Nederland. Tijdens de 12 dagen dat ik hier gefietst heb klopte dit beeld ook wel, behalve voor uitgerekend de laatste dag. Op de dag dat ik in Plymouth hoopte aan te komen viel er genoeg regen om me tot op het bot te doorweken, en ik was daarom ook stevig doorweekt. Desondanks ging ik toch fietsen, want ik moest een boot halen… wel besloot ik om de min of meer kortste route te nemen, in plaats van de eerder bedachte route via Dartmoor National park…

 

Gefietste route:

 

2024 Fietsen langs het Engelse kanaal

Dag	van	naar	Kilometers	Meters geklommen
Vrijdag	Alblasserdam	Hoek van Holland	49,6	233
Zaterdag	Harwich	Billericay	109,1	738
Zondag	Billericay	Oldbury hill	70,8	786
Maandag	Oldbury hill	Alfriston	83,2	1232
Dinsdag	Alfriston	Washington	62,6	636
Woensdag	Washington	Hayling island	83,4	782
Donderdag	Hayling island	Totland	69,1	841
Vrijdag	Totland	Poole	79,1	663
Zaterdag	Poole	Chickerell	74,7	849
Zondag	Chickerell	Beer	78,2	1323
Maandag	Beer	Newton Abbott	83,5	1212
Dinsdag	Newton Abbott	Plymouth	55,9	935