Na eerder deze maand mijn nieuwe racefiets, de Wind #89, in ontvangst te hebben genomen werd het ook onderhand eens tijd om hem in wat heuvelachtiger terrein te testen. Op het vlakke bevalt hij uitstekend, maar kom ik er ook mee boven als de hellinger steiler zijn dan 0%? Daarom reed ik in het eerste weekend onder een stralende zon met de fiets op de bagagedrager richting het Teutoburgerwald, op ongeveer een kleine 45 minuten rijden van de grens bij Enschede.
Dag 1: Kort rondje ten zuiden van Tecklenburg
Na een voorspoedige autorit van 3 uur kwam ik rond half 2 ‘s-middags aan bij de parkeerplaats bij het Waldbad, even buiten Tecklenburg. Van te voren had ik via Komoot een mooie route gemaakt, maar die kon ik helaas niet overzetten naar mijn Garmin. Ze wilden opeens geld zien omdat ik het buiten ‘mijn regio’ wilde gebruiken…
Daarom snel een rondje bij elkaar geklikt op Garmin Connect, kijken wat die ervan bakt. Ik heb welgeteld 5 min of meer random plaatsen op de kaart aangeklikt, en Garmin deed de rest door de punten onderling te verbinden tot een rondje.
Het werd een rondje van 56 kilometer, over voornamelijk rustige landbouwwegen. Een paar keer werd ik langs een drukke weg gestuurd, maar omdat ik dit vrij snel zat was heb ik parallel rustiger weggetjes opzocht. Dit ging gelukkig prima, het stikt hier van dit soort wegen.
Landschappelijk dus vooral door agrarisch gebied, wel duidelijk ‘Duits’ en je fietst overduidelijk in het Munsterland. In de verte de heuvelrug van het Teutoburger wald; mooi om te zien.
Afsluiten met een steile klim naar Tecklenburg, kan ik gelijk zien hoe de 10-51 cassette het doet; en dat was meer dan goed. Alleen de benen hadden het er moeilijk mee… blijkbaar is het toch te lang geleden dat ik een wat serieuzer klimmetje heb gedaan dan de oprit naar de van Brienenoord-brug… 🙂
Dag 2: Grote zware ronde door het Tecklenburger land en Teutoburger wald
Voor vandaag heb ik niet zelf een route gemaakt, maar ik heb er 1 ‘gepikt’ van ‘racefiets-routes.nl’, en vandaag wordt het de koninginnenrit van het fietsweekend.
Het ging letterlijk op, en neer, en weer op en weer neer. En dat 28 keer. Zoveel ‘toppen’ tel ik namelijk in het hoogteprofiel van de etappe. Gemiddeld over de hele rit van 105 kilometer betekent dit dat er elke 4 kilometer geklommen moet worden. Dit zijn ook geen kinderachtige klimmetjes, ik zag op een gegeven moment 18% voorbij komen. Ik was dus erg blij met mijn nieuwe cassette, ik heb duidelijk wel genoeg verzet om boven te komen.
Hoogste punt was de Döreberg, met 318 meter NAP. Dit was bovenop de berg, met daarop een flinke kruising van verschillende paden; ik denk een stuk of 8. Uit alle richtingen kwamen Mountainbikers voorbij vliegen, dat is hier duidelijk een stuk populairder dan wielrennen.
Na de afdaling richting Lienen, waar ik wederom een prachtig stukje reed dat ik een paar maanden terug tijdens mijn tocht naar Osnabrück ook al fietste, nu alleen de andere kant op.
Na Lienen was ik er stiekem een beetje klaar mee, vooral het vele geklim tegen de zelfde heuvel op maar dan een stukje verderop. Maar goed ik heb het wel afgemaakt, ik ben geen watje 😛
Uiteindelijk 15 ‘beklimmingen’ in de MyCols app af kunnen vinken, waarvan de Döreberg verreweg de leukste klim was. Dit is ook gelijk een doodlopende weg, dus boven aangekomen moet je weer terug (of 1 van de zijpaden kiezen, maar die zagen er niet uit alsof het erg lekker gaat met racebandjes…)
Dag 3: Door het Munsterland naar de Ems en terug
Vandaag een wat rustiger route dan gisteren, want het is de laatste dag in het Teutoburger wald. Ik had zelf een route gemaakt met ‘Brouter.de’, en hierbij slechts een tweetal klimmen opgenomen in de route: de Steinstrasse met 21%, die ik afgelopen vrijdag ook al reed, maar niet volledig. En de Sundernstrasse, die ik gisteren afdaalde.
De Steinstrasse begint praktisch bij mijn hotel, dus mijn nog koude spieren moesten gelijk aan de bak; maar ondanks de vermoeidheid van gisteren ging het toch soepeler dan vrijdag.
Na boven te zijn aangekomen ging het gelijk weer via een grote weg door Tecklenburg terug naar beneden. Deze weg volgde ik een paar kilometer, waarna ik kris kras door het Munsterland over hele stille landweggetjes richting het Dortmund-Ems-Kanal en vervolgens de Ems zelf reed.
Na het oversteken van de Ems ging het een poosje door een natuurgebied tot aan het plaatsje Mesum, waarna ik via een brug alleen voor voetgangers en fietsers weer naar de overkant ging.
Was het landschap tot nu toe vooral erg afwisselend, door zijn half open agrarische landschap en af en toe ook bossen; nu kwam ik in een totaal open gebied met akkers terecht. Het enige verschil met Nederland was dat het landschap toch nog enigszins golvend was.
Uiteindelijk kwam ik weer bij de uitlopers van de heuvelrug waar Tecklenburg op ligt, maar dan een stuk westelijker; in de buurt van Ibbenburen. Hier ging het via een klein bergpasje de heuvels over, om dan door de bossen parallel aan de heuvels terug richting Tecklenburg te fietsen.
Na terugkomst bij de auto gelijk de auto achterop de fietsendrager gezet, en weer op huis aan gegaan. Het was een geslaagd lang fietsweekend, en de regio van Tecklenburg is erg fijn fietsen. Aan de ene kant meer dan genoeg klimmetjes om je helemaal kapot te fietsen; maar aan de andere kant vlak voor de wat mindere klimgeiten onder ons.
